Latacunga!

En hier zijn de dagtrippers van het eerste uur terug! Op vrijdagnamiddag hadden we niks speciaals te doen … Ideaal dus om er op uit te trekken! En ditmaal ging de trip naar Latacunga! Latacunga? Wat valt daar te beleven? Wel, eigenlijk echt niks! En dat hebben we gemerkt! Op vrijdagavond gingen we op zoek naar de cafeetje; niks te vinden! Na een groot half uur rondwandelen en rondvragen vonden we eindelijk een restaurantje waar we ook iets mochten drinken! Maar terug naar ons weekend dus ;-)! Waarom dan een trip naar daar? Wel het stadje is het ideale uitgangspunt om zowel Quilotoa en Cotopaxi te bezoeken! Op zaterdagochtend vertrokken we naar Quilotoa. Dit stadje staat bekend om het adembenemende meer dat zich daar bevind. Het meer bevindt zich in een krater en je moet dus naar beneden wandelen om aan het meer te geraken! Een fikse wandeling dus, want ja hoor, we zaten terug op een serieuze hoogte, dus hallo, hoogteziekte, hier ben ik weer! Maar we hadden erg veel geluk: het was stralend weer, ideaal om van zo’n fantastisch uitzicht te genieten. Ook onze Amerikaanse vriendin Sienna was mee en dat was lachen! We zijn ondertussen al heel wat Amerikaanse woorden rijker: G-mam, Profpic, B-room, TP, … Na 1,5uur bereikten we uiteindelijk het meer! En toen wachtte de terugtocht: het was heel erg warm geworden (het was ondertussen bijna middag) dus dat was even slikken! Karen en Sienna waren de vlotte stappers, Astrid en ik kozen voor iets anders … Gezien de warmte, de hoogte en pijn in de voeten kozen we voor de terugtocht te paard! Ook een unieke ervaring! Eenmaal boven vonden we elkaar en vertrokken we naar Latacunga terug!

Op zondag gingen we dan naar Cotopaxi! Cotopaxi is de tweede grootste vulkaan in Ecuador en inderdaad een berg om u tegen te zeggen! Na een korte busrit bereikten we het nationale park waar Cotopaxi zich in bevindt. Daar vonden we een gids en die nam ons mee voor een 6-uur durende uitstap! Eerste stop: Cotopaxi zelf! We reden door het nationale park en ja hoor, hier was de natuur ook adembenemend! Uiteindelijk kwamen we aan op een plek op 4500 meter hoogte. In de verte (300 meter hoger) zag je ‘el refugio’ liggen: een cafetaria en uitzichtpunt waar men je naar toe neemt. Driehonderd meter? Je zou denken: da’s een badje (Voor uitleg: Ask Karen, die wordt hier een heuse West-Vlaamse ;-))! Maar nee hoor! Puffen dat we gedaan hebben; die hoogte blijft toch iets raars! Maar na een klein uur bereikten we onze bestemming! En trots dat we waren! We konden de sneeuw letterlijk aanraken! Een aangename afwisseling vergeleken met Tena!

Hierna bezochten we nog een meer en was het plan om vervolgens een museum te bezoeken, maar helaas moesten we onze trip iets vroeger afronden. We moesten immers nog terug naar Tena en het was toch wel nog een 6-tal uurtjes rijden! Maar de trip was het waard en met onze nieuwe reispilletjes slapen we vaak als roosjes in de bus ;-), dus geen probleem! Het weekend zat er dus al weer op!

Enkele sfeerbeelden:

Wist je dat... (deel 2)

… iedereen hier 4 namen heeft maar dat ze enkel de eerste en de derde gebruiken.

… om 2 uur snachts alle bars moeten sluiten van de overheid. En wist je dat iedereen dan gewoon een beetje verder gaat feesten? Daar zijn overheidsmaatregelen voor…

… de tafels hier uitzonderlijk hoog zijn (zelf voor ons), rekening houdend met de gemiddelde grootte van een Ecuadoriaan.

… de doden begraven worden in kleine ‘dodendorpjes’ met huisjes en straten enzo. Lijkt een beetje op mini-Europa.

… er hier bijzonder veel auto’s zonder nummerplaat rondrijden maar dat niemand daar om geeft, ook de politie niet.

… het water hier anti-kloksgewijs door het toilet gespoeld wordt omdat je op het ander halfrond van de wereld zit (met dank aan Gilles Fiers)

… de 2 dollar briefjes (geleverd door mama De La Rue) hier steeds opnieuw voor verbaasde blikken zorgen? Deze briefjes zijn hier niet in omloop en ofwel smeken ze om er meer te geven, ofwel aanvaarden ze ze niet.

… de belangrijkste exportproducten van Ecuador bananen, olie, bloemen (rozen) en garnalen zijn?

… het hier niet vreemd is dat een 4 maanden oud kind nog geen naam heeft (al staan daar boetes op)? Op de vraag hoe het dan genoemd wordt, antwoorden ze hier doodgewoon: bebe. Karen vonden ze geen goed voorstel.

… Ecuadorianen het systeem van in de rij staan en je beurt afwachten niet echt begrijpen en toepassen. Ze staan zowat kriskras door elkaar en steken voorbij zoals het hun uitkomt. Er is wel een ongeschreven regel dat moeders met kleine kinderen (en zo zijn er hier veel…) vooraan mogen gaan staan. Babies worden op deze manier soms ‘uitgeleend’ zodat het aanschuiven een beetje rapper gaat.Of men gaat zijn kind even uit de crash halen, voorbijsteken in de rij, en het kind dan terug afzetten. Alles kan hier…

… Mensen het onbeleefd vinden om een uitnodiging af te wijzen maar het niet erg vinden om niet af te komen, zonder te verwittigen. Verhalen als: ik gaf een feestje en er is uiteindelijk niemand afgekomen, komen hier blijkbaar veel voor (gelukkig doen onze vrienden daar niet aan mee).

… het warme water in onze douche afkomstig is van een elektrisch systeem dat bovenaan de douche zit. Water en elektriciteit samen, geeft dat geen vonken?? Voorlopig nog niet in ieder geval…

Sofie’s nieuwe vriendje!

Vrijdagmiddag, tijd om te relaxen aan het zwembad van “Las Heliconias”.

Sofie en ik zijn er bijna “niña” aan huis. De vrouw aan de kassa is blij als ze ons voor de derde keer ziet verschijnen. Sofie en Karen gingen de sportieve toer op, 100 lengtes. Maar voor je gaat denken dat die hoogtestage ons hier super sportief maakt, moet je weten dat een lengte lang geen 25 m is. ;-) Het uitzicht over de bergen, het gekletter van het water, de muziek op de achtergrond, veel zon en schaduw van de palmbomen. “Lo hemos disfrutado bastante!”
’s Avonds werden we uitgenodigd door Nicole om - je raadt het nooit - pizza te gaan eten.
Gelukkig hebben ze daar in ‘Pizzeria Hilton’ ook pasta’s! :-) Tijdens het eten leerden we Rommel kennen, een Ecuadoriaanse vriend van Nicole. Hij is leraar Engels en bereid om ons wat Spaans bij te brengen. Maar de vraag is of het wel effectief zal zijn…hij ratelt ongelooflijk snel!! Omdat we na het diner nog wat energie over hadden gingen we eerst iets drinken in de Araña-bar. Rommel leerde Astrid een nieuwe cocktail kennen: “Coco Ron!”
De jaren ’90 muziek kriebelde…en als het kriebelt, moet je…DANSEN! We gingen onze eerste disco-ervaring tegemoet. Rommels broer is DJ, dus gingen we naar de plek waar hij die avond moest draaien. Het was een tof zaaltje, best sfeervol voor een disco, zeker met al die dansende koppeltjes. Ze laten de handen niet los…salsa, merengue, samba… Zelfs in groep houden ze elkaars handen vast. Grappig. Ook wij waagden een pasje op de dansvloer.
De swingende salsapasjes zitten nog niet helemaal in de heupen, maar als we een Amerikaans/Europees nummer herkenden gingen we helemaal uit de bol “and partyrockers in the house tonight…” “Viva la fiesta!”

Zaterdag, tijd voor de langverwachte watervaltrip. Spannend!
Samen met Jaime, onze huisbaas en zijn dochtertje Toa vertrokken we met onze “botas” aan richting Jungle. Eerst nog even bevoorraden bij Cafe Tortuga (=schildpad) en dan met de ‘jeep door de jungle’ (Samson – nostalgie :-) ) naar de Pimpilala waterfalls.
Om ons te beschermen tegen vreselijk ongedierte en boze geesten werden we zoals de echte indianen beschilderd met een natuurlijk (!) rood-oranje pigment.

Jaime nam onze gezichten met de grootste concentratie onder handen. Daarna nog even een tussenstop bij een dame die typische dans-outfits maakt: Karen en Toa, lachen! “Ahora, listo? Si, vamos!”
Onderweg klommen we op rotsen, over boomstammen, langs touwen van de ene waterval naar de andere. We zwommen en namen een ‘douche’ onder een grote watervalstraal. Nat, maar prachtig!

Op de weg terug stond nog een stevige, leerrijke wandeling op het programma. Jaime leerde ons verschillende bomen kennen: de ‘help-mij-ik-ben-verdwaald-boom’; ‘de papierboom’; ‘de boom met drakenbloed’; de rubberboom; de cacaoboom; de kalabasboom;… interessant!
Omhoog, terug omlaag, stappen, klimmen, uitglij den (:-)) Van uitzicht naar uitzicht, alweer onder de indruk van de natuurpracht.
Op het laatste deel van de tocht leerde Jaime ons echt indianenkroontjes vlechten. Nog even de felle zonnestralen te lijf met wat zonnecrème, onze botten inruilen voor luchtige Teva’s en dan richting laatste stop: “las piscinas naturalesa”. Daar konden we het “niña” in onszelf helemaal laten gaan: met een rubberband van een natuurlijke waterglijbaan, springen van een hoge rots, zwemmen tegen de stroom in. Heerlijk.

Moe maar tevreden reden we in de laadbak van de pick-up-taxi terug naar huis.
’s Avonds hadden we nog een gezellige avond met Mari. We maakten tortillas ….mmmmm…maar de kers op de taart was toch de ‘ Dame blanche’. Toepasselijk voor ‘cuatro gringas, no?’

En je begint je nu zeker af te vragen hoe het zit met Sofie’s nieuwe vriendje??
Nog even geduld...het zal beloond worden.

Zondag maakten we een trip naar Mishualli, (/Miesawa-ie/…met de nadruk op ‘ie’ :-))
een stadje gekend om zijn strand met aapjes. ‘Hay tiempo para tomar fotos!”
Daar wachtten we andere toeristen op tot we met genoeg waren om in groep de overtocht te wagen. Op de oever aan de overkant bezochten we een museumpje.(met de nadruk op ‘pje’, De eerste 10 minuten had ik niet door dat we in een museum waren.)
Een vriendelijke gids maakte ons wegwijs in de verschillende dierenvallen - Pas op voor je vingers!! – en liet ons ook verschillende dieren zien zoals papegaaien, kaaimannen, schildpadden en een jaguar. De verdere boottocht leidde naar een “communidad Kichwa”.
We werden ontvangen door een vrouw die ons de geheimen van een sterk yuca-drankje en een speciale kruidenthee bijbracht. We leerden ook enkele Kichwa danspassen van echte Indianenvrouwen met strooien rokjes en calabasbeha’s (grandioos!), begeleid door live muziek.

Daarna volgde nog een rituele reiniging van een sjamaan, verslaafd aan sigaretten.
Hij floot alle kwade geesten weg en blies ons nadien nieuw, zuiver leven in. Een bijzondere ervaring! Uiteindelijk sloten we het bezoek af met heerlijke “Maito”, een gerecht waarbij Tilapia (= soort vis, met kop en alles erop en eraan! J) met yuca en kruiden in een groot blad is gebarbecued. “Mmmm, rico!”

Terug op het vaste land bezochten we nog de “Mariposari” (=vlindertuin), waar Sofie haar nieuwe vriend ontmoette. Hij is stevig gebouwd, heeft een hip kapsel en ‘nen stretch’ in zijn oor. Zo nen donkeren typ, dat past wel nog! Benieuwd of we hem nog eens zullen ontmoeten. Misschien volgend weekend als we naar Latas Cascadas in Mishualli gaan. We zien wel wat het geeft…
In de vlindertuin zelf kregen we uitleg over de verschillende types vlinders en hun groeistadia. Van eitje, over rups naar cocon tot vlinder. Prachtig. De fladderende vlinders leven tussen verschillende planten in een afgeschermde tuin, waar wij ze voor eeuwig probeerden vast te leggen op foto. Als echte paparazzi gingen we aan de slag, maar de mooiste vlinders laten zich moeilijk fotograferen. Ze fladderen zo snel en schichtig over je hoofd en langs je lichaam…onschatbaar; Sofie werd er haast gek van. (van die vlinders hé. ;-))
Om wat te bekomen gingen we nog even afkoelen in een van de watervallen dichtbij, waar we vanop een zachte, glooiende rots konden genieten van een natuurlijke watermassage. Zalig!
En weet je wat er nog zaliger was? Ons weekend was helemaal gratis en voor niets. Op de weg terug vond Astrid een plastiekje met 45 dollar in. Geen naam, niemand in de buurt…
Tijd dus om als echte backpackers achterin een pick-up en met de wind in onze haren na te genieten van alweer een SUPER WEEKEND!

Tripje naar Otavalo

Op vrijdagnamiddag hebben we geen patiëntjes, dus konden we om 13 uur de bus nemen! We misten hierdoor wel het middagmaal in het ziekenhuis (oooohh, wat een gemis ;-)) maar praktisch als we zijn, hadden we lunch voorzien om op de bus zelf te picknicken!

De 4-uur durende reis naar Quito, werd onderbroken voor een plaspauze. Aangezien wat frisse lucht altijd deugd doet, stapten we uit. We werden plots aangesproken door een meisje (Nathalie) en een jongen (Paul). Het waren blijkbaar twee dokters-in-opleiding, die ook in het ziekenhuis in Tena werken. Ze hadden ons herkend! Leuk, twee nieuwe vrienden bij! En gelukkig maar ook, want Quito, da’s toch niet zo’n eenvoudige stad. De papa van Nathalie (Den Darwin), voerde ons naar de busterminal waar we de bus naar Otavalo konden nemen. Toch wel een halfuur-durende trip!

Eenmaal aangekomen in de andere busterminal, liepen we nog een paar keer verloren op zoek naar tickets, de juiste bus, … maar uiteindelijk konden we vertrekken. Nog twee uurtjes te gaan! Rond 21u30 kwamen we aan in Otavalo. Op de bus hadden we terug vrienden gemaakt (we zijn hier een serieuze vriendenkring aan het op bouwen, in heel Ecuador ;-)), die ons de weg wezen naar een hostal en hopla, we hadden een heel schone kamer voor ons drietjes, met een schitterend uitzicht!

We gingen snel nog iets eten en vonden enkel nog een klein restaurantje (lees: woonkamer met wat stoelen en tafels in)! Daarna snel slapen om de volgende dag op tijd naar de markt te kunnen gaan.
Op zaterdagochtend besloten we eerst naar de dierenmarkt te gaan. Hilarisch was dat! Er stonden daar gigantische varkens, koeien, een paar geitjes, eenden, cavias, ganzen, kippen, kalkoenen, … te koop. Je kan het je echt niet inbeelden of het was daar te koop! Daarna trokken we naar ‘Plaza de ponchos’. Het grote plein waar de kern van de markt plaats vond. We zijn allen heel wat dollars armer, maar ’t was het waard, we hebben erg mooie dingen gekocht!

’s Namiddags gingen we naar het meer van Quicocha. (Dit meer kan je ook zien op de achtergrond van onze blog.) Erg mooi om te zien! Daarna nog even rondgelopen in de nabijgelegen stad (Cotocachi), waar er veel leer verkocht werd. Nogmaals kopen dus die handel (En de portefeuilles waren leeg, zeer leeg ;-)).
Op zondag maakten we een kort tripje. Dat dachten we tenmiste...het bleek uiteindelijk verder dan verwacht! Eerst gingen we naar de waterval van Peguche kijken en daarna gingen we op weg naar het meer van San Pablo. Maar het meer kwam maar niet in zicht... Na een tijdje probeerden we dan maar mee te rijden met een paar gezinnetjes. Erg makkelijk hier! Iedereen rijdt met een pick-up, waar je vanachter kan inzitten. Aangezien de wegen hier absoluut niet goed onderhouden worden, kunnen ze nooit snel rijden.’t Is dus niet gevaarlijk ofzo, voor moest je nu ongerust worden ;-) We zijn hier uiterst oplettend! Eenmaal aangekomen bleek het wel de moeite waard. Op de terugweg konden we een bus nemen en waren we vertrekkensklaar om naar onze hometown te reizen.

De busrit terug was een kleine hel (eerst 2 uur rechtstaan/zitten in het gangpad), maar daarna kregen we een plek, vlak achter de buschaffeur, die ons als dank omdat we zo sympathiek waren (maar wij denken eerder dat hij op zoek was naar een vrouw ;-)), ons afzette, dicht bij ons huis :D! En toen waren we terug in Tena! Het voelt hier al een beetje aan als onze thuis!

Wist je dat...

... de Ecuadoriaanse vrouwen hun borsten op ieder moment van de dag uit hun tshirt laten floepen om hun baby te eten te geven. Bizar om te zien de eerste keer maar nu kijken we er al niet meer van op!!

... men hier spreekt van winter als het eens 5 dagen na elkaar een paar graden kouder is? Ze weten hier duidelijk niet wat seizoenen zijn...

... de inhoud van flesjes frisdrank op de meest bizarre manier wordt uitgedrukt? Flesjes met inhoud 32cl, 1.54cl en zelf kubieke cm zijn hier niet abnormaal

... als je soep ´pata de vaca´noemt, er wel degelijk een koeienpoot in ligt te weken?

... nog bijna niemand in heel dit land van het continent europa heeft gehoord?

… motorijders hier een fluovestje met een kenteken moeten dragen. Op zich niet zo verwonderlijk maar weet je ook waarom? Niet voor de veiligheid. Maar ter bescherming tegen huurmoordenaars op moto’s. Je gelooft het waarschijnlijk niet als je dit leest maar blijkbaar hadden ze hier vroeger last van killers op wieltjes en omdat die geen nummerplaat hadden konden die hun vrije gang gaan. Nu gelukkig niet meer, opluchting erbij!!!

… de vuilniskar hier iedere dag rondkomt en een deuntje laat afspelen (zoals de ijskar bij ons). Bij het horen van deze klanken rent de hele beurt naar buiten met zijn zakjes afval. En denk maar niet dat de vuilnismannen op je wachten. Heb ik aan den lijve mogen ondervinden toen ik ze eens een hele straat lang achtervolgd heb.

Binnenkort meer nieuwtjes!!

De voorbije week

De vloed…

Het weekend (ondertussen 2 weken terug) gleed zachtjes voorbij toen het op zaterdagavond plots begon te regenen. En zoals je hier misschien wel al gelezen hebt, zorgt dat in ons huisje (met golfplatendak) voor megaveel decibels. We waren er echter gerust in!! Met paraplu, waterschoenen en opgetrokken short trotseerden we de kubieke meters hemelvocht om een pizza’tje gaan eten in gezelligere oorden. De straat, die in de heenweg slechts een paar plasjes vertoonde, was na een uur echter helemaal ondergelopen (heupdiep). Oeps!! Snel de camera gaan halen om vast te leggen hoe de jeeps het nieuwe riviertje toch nog trotseerden en tot hun voorruit onder water stonden. Onze buurvrouw was echter verdacht veel gebedjes aan het prevelen en de andere familieleden liepen ook maar een beetje als kippen zonder kop rond. Wat we op dat moment niet wisten was dat bij de vorige zware regens (2 jaar geleden) de rivier plots overstroomde en een vloed veroorzaakte die ons huisje tot aan het dak onder water zette. Plots kregen we dus teken om ons klaar te maken voor ‘evacuatie’. Georganiseerd als we zijn, pakten we al ons waardevol gerief bij elkaar en stokkeerden de rest op de bovenste plank van onze kast. Dan kwam Nicole ons halen en bracht ons naar haar appartement (derde verdiep boven op een berg: als het hier niet droog blijft, blijft het nergens droog). Daar brachten we uiteindelijk ook de nacht door (Astrid en Sofie deelden een zetelbed, ik koos voor de sofa in de living). Toen we gingen slapen, regende het nog altijd, bang afwachten dus hoe het met ons huisje zou zijn. Maar ’s ochtends scheen de zon opnieuw en kregen we telefoon van Margotje (de buurvrouw) dat alles droog gebleven was en dat ze ondertussen ons huis ook eens gekuist had. Hoe een vloed toch nog zo zijn positieve kantjes kan hebben…

De empanadas:

We hadden ze hier al een paar keer geproefd maar het geheime recept hadden we tot nu toe nog niet te pakken gekregen. Tijd dus om de deskundige hulp van Margotje in te roepen!! Na een paar communicatiefoutjes (een keer stond ze hier om 7 uur ’s morgens, een andere keer om 11.30 uur ’s avonds) slaagden we er uiteindelijk toch in om op een goede maandagavond te beginnen bakken. Het recept houdt niet zoveel in: smijt alles samen en roer tot een stevig geheel. Maar dan begint het: met een geïmproviseerde deegrol (lees: glazen bierflesje) rol je kleine stukjes deeg uit, je legt er vulling tussen en vervolgens sluit je ze op een wel zeer deskundige en moeilijke wijze. We bakten er niets van, alleen de exemplaren van Sofie kwamen een beetje in de richting van wat we uiteindelijk moesten bekomen. Dan wordt alles in frietvet gesmeten en na een minuutje bakken konden we genieten van onze eigen creaties: empanadas met kaas (het originele recept) en chocolade (ons eigen verBelgischte recept). En lekker waren ze!!!

De kapper:

Met dergelijke hoge temperaturen werd het tijd voor een kappersbezoek voor mezelf (Karen). Een kleine rondvraag leerde me dat iedereen nogal sceptisch stond ten opzichte van de knipkwaliteiten van de lokale kappers hier als het gaat om korte coupes (echt iedereen heeft hier lang haar viel me plots op). Toch waagde ik het erop. Een vriend van Alexandra (roodharige homo) kreeg de taak me van een cm of 4 haar te ontdoen. Hij wist eerst niet goed waar te beginnen maar heeft er echt zijn werk van gemaakt en het resultaat (zonder het brushen) mocht er zijn!! Ik kan er weer efjes tegenaan!

Groetjes

Reacties op de blog

Hola amigos!

Como le va?
Als je graag een kreet van enthousiasme wil slaan, ons een hart onder de riem wil steken of mijmeren over hoe fantastisch het hier wel is...allemaal mogelijk, want vanaf nu zou je reacties moeten kunnen plaatsen bij onze blogberichten!
Als je geen "volger" bent, kan je anoniem een reactie posten. Vergeet je naam dan niet te typen!

Ga ervoor en laat ons iets weten als het nog steeds niet lukt!

Las gringas

Een weekverslagje: 19 – 23 september

Maandagochtend vertrokken we vol energie naar Pedihabilidad, klaar voor een weekje therapie. Intussen hebben we de meeste kindjes al een of twee keer gezien en dus hebben we min of meer een doel voor ogen. Al blijft het wel zoeken en voortdurend bijsturen, want veel kindjes zijn echt heel zwak…hopelijk kunnen we in die 2,5 maand iets met hen verwezenlijken! Geduld, hoop, een goede portie doorzettingsvermogen en veel enthousiasme zijn alvast onze basisingrediënten!

Enkele voorbeelden van doelen voor logopedie

*Een kindje yoghurt leren slikken, zonder dat de helft weer langs de mondhoekjes naar buiten loopt.
*Een kindje dat “mas” (=meer) kan gebaren door 2 handjes tegen elkaar te tikken.
*Een kindje dat minder kwijlt omdat het zijn lipjes beter kan sluiten
*Een infofolder maken over stotteren: Wat is het? Hoe kan je het herkennen? Hoe praat je tegen een kindje dat stottert? Enkele do’s en don’t s.
*Een infofolder maken over mondhygiëne om het aantal kindjes met rotte melktandjes terug te dringen.

Enkele voorbeelden van doelen voor kinesitherapie:

*Een kindje dat kan omrollen van de buik naar de rug en terug.
*Een kindje dat zelfstandig kan zitten.
*Een kindje dat zichzelf kan voortbewegen door te kruipen.
*Een kindje dat kan grijpen en iets zelfstandig kan vasthouden. Vb. lepel, drinkbeker
*Een postoperatief revalidatieprotocol opstellen.

Maandagavond maakten we na een dagje werken lekkere croques monsieurs…heerlijk!Alleen dat ene stukje rauwe tomaat was geen goed idee…of is het iets in de lucht??Eerst werd Astrid ziek, ook Nicole (de verantwoordelijke van het project) voelde zich vreselijk en op het einde van deze week werd ook Karen getroffen. Enkel Sofie blijft dapper doorgaan! Zij redde het de voorbije week als enige logo van het centrum: een pluim voor haar!

Dinsdagavond maakten Sofie en Karen een wandelingetje in de omgeving…plots hoorden ze gezang en handengeklap…even checken waar dat vandaan komt?!Blijkbaar was er een soort viering bezig. Van een zelfhulpgroep, sekte,…? Iets vreemd in elk geval. Toen ze Margot, onze buurvrouw en haar dochter, Margarita zagen, besloten ze even te blijven kijken. Een prediker vooraan verkondigde van alles, mensen deden een emotioneel verhaal en huilden, maar er werd ook gelachen, gezongen en gedanst… Een aparte ervaring!

Woensdagavond hadden we het idee om een beetje verse lucht te happen voor het slapen gaan en ondertussen wat boodschappen te doen, (Op woensdag en zondagavond worden verse groeten en fruit geleverd in de winkeltjes) maar onze buurvrouw Margot had ons plots in de gaten en nodigde ons uit. We haalden ons beste Spaans (hum) boven en keuvelden gezellig samen met Margots vriendelijke zoon, Lenin en haar dochter, Margarita. We werden ontvangen met hapjes van maïs, een banaantje uit de tuin, een “jelly” ananas taart en een shotje chocoladejenever. Karen en Sofie proefden van alles, maar Astrid bedankte vriendelijk aangezien haar maag nog steeds niet optimaal werkte! Je kan het al raden; van die verse lucht en boodschappen kwam niet veel meer in huis...maar het was een leuk en nuttig moment: volgende week maandag komt Margot ons leren hoe je “Empanadas” maakt. Dat wordt smullen! Of dat hopen we tenminste ;-)

Donderdagavond; de dag waarop Astrid bijna terug de oude was en Karen nog oké, hadden we onze vrienden uitgenodigd voor een pannenkoekenfestijn!
Onze gasten:
*Mari, een tof Frans meisje die we ontmoetten in de supermarkt. Zij is hier 5 maanden voor haar stageproject. Ze heeft biologie gestudeerd (in Rennes!) en volgt nu een bijkomende ingenieursopleiding in ‘agriculture’. Ze trekt dagelijks naar de jungle en de ‘farms’ van locals om de groei en diversiteit van verschillende planten en bomen te inventariseren.
*Siena, een goedlachse Amerikaanse, heeft net haar High School-carrière achter de rug en verblijft 9 maanden in een Ecuadoriaans gastgezin in het kader van een sociaal project. Zij zal ons in Pedihabilidad bij van alles en nog wat helpen: kinderen rechtop helpen/houden, opruimen, speelgoedjes herstellen, dossiers netjes houden, … Na een opleiding in Quito, blijft ze vanaf 8 oktober “definitief” bij ons.
*Christina, de Ecuadoriaanse zus van Siena.
*Andres, onze Ecuadoriaanse raftinginstructeur, liet het afweten…hij had zeker geen vertrouwen in onze “pancake”-kookkunsten of zou hij schrik gehad hebben van een huis vol vrouwen? Puh, hij weet niet wat hij gemist heeft ;-)

Vrijdag, was een dag vol chaos. ’s Morgens moesten we naar het werk vertrekken zonder Karen. Hoe graag ze het ook wou, meegaan was geen optie. Jammer, want vandaag stond het bezoek van de medische brigade op het programma. Of dat was toch de bedoeling.
Normaal gezien zou de medische brigade al op donderdagmiddag komen…maar Zuiders-temperament-gewijs: mañana, mañana es mas bien que hoy. ;-)
Sofie en ik waren al om 7.45u paraat in het centrum…maar wat had je gedacht. Nog niemand. Alexandra en Nicole verschenen rond 8.15u en de eerste ouders met hun kindje doken op rond 8.30u. …maar de dokters? Die lieten op zich wachten…tot na 11 uur. Maar de feestbrigade vergde toch wel heel veel geduld. Pas na 12 uur verschenen 5 vrouwen en 4 jonge meisjes met de beloofde cadeautjes, speelgoed en het eten. Schandalig. Echt geen organisatie. Ze waren bijna met 10 en wisten nog van geen hout pijlen te maken. Het was eraan te zien dat het “Mestizo’s” waren en geen “Indegenas” ;-) Gelukkig zijn de mensen hier gewoon om het rustig aan te doen en te wachten. In België waren alle ouders al vertrokken.
Terwijl wij samen met enkele dames kleren uitdeelden (voor ieder kindje een 2e-hands-tenuetje ) en enkele andere dames massagetechnieken leerden aan de ouders, mochten de kindjes één voor één bij de dokter op onderzoek. Uiteindelijk werd één kindje voorbereid op een operatie ’s avonds. Voor de andere operaties beloofde de dokter terug te komen. Een eerst volgende keer al in oktober…dat stemde Nicole na een dag vol kopzorgen toch gelukkig!
Na een dagje rondlummelen konden Sofie en ik er rond 16u eindelijk vanonder muizen. Op naar het Zwembad. Met de taxi reden we naar Heliconias, een zwembadcomplex in Tena. Zalige manier om af te koelen! Daar gaan we beslist terug, met KAREN!


Hasta la proxima!
Las gringas

Banos!

En hier zijn we weer, dagtrippers van het eerste uur :D!

Een weekendje achter op schema, maar alle verhalen komen wel ooit eens op de blog! Vrijdagnamiddag besloten we naar Banos te trekken. Banos is een stadje, op drie uur rijden van Tena. We hadden niks gepland in het centrum, dus mochten ’s middags al vertrekken, jeej! Eenmaal aangekomen, vonden we snel een hostal: hostal Ricky’s! Uitgebaat door een Ricky? Niks bleek minder waar: Mario was onze gastheer. Een jonge gast die uiteindelijk wel ok bleek te zijn! Een mooie kamer mét warm water (dubbel jeej!). 

Banos staat vooral bekend om zijn thermale baden. Eenmaal uitgepakt, besloten we dan ook deze direct te gaan onderzoeken. Na een ganse zoektocht kwamen we eindelijk aan bij de piscinas de Virgin, volgens de ‘Rough Guide’, de mooiste in de stad. We wisten niet goed wat te verwachten, maar eenmaal in het water, bleek alle vrees voor niks geweest. Het water was zalig warm (tussen de 30 en 40 graden)! Ideaal om te ontspannen na onze eerst hele werkweek. 

Op zaterdag kwam Mari, het Franse meisje (Mari France, zoals wij haar noemen), ons vergezellen. Sportievelingen die wij zijn, besloten we mountainbikes te huren en maakten we een lange rit, langs vele verschillende watervallen. Adembenemende landschappen, schitterende watervallen, …
’t Was een indrukwekkende rit! 

’s Avonds stond al de volgende activiteit op het programma: een volcano-trip! Na een heerlijk avondmaal, dat wel wat te laat kwam (tjah, we zijn natuurlijk in Latijns-Amerika…), bevonden we ons op de fiesta-bus. Wat moet je je daarbij voorstellen? Een bus met luide muziek, discolichten en krakkemikkige bankjes. En de sfeer zat er direct in, bij ons viertjes! Eenmaal aangekomen op de vulkaan, bleek dat we eigenlijk het leukste al achter de rug hadden. Boven op de berg, waar we een mooi uitzicht zouden moeten krijgen, zagen we enkel wolken, wolken en wolken. Maar we kregen een drankje (Canela, lijkt een beetje op thee) en we konden genieten van een komische show, die grappig bleek te zijn; tenminste als je Spaans sprak … Niet veel soeps daar boven op de berg dus!

Er stond ons echter nog 1 stop te wachten: De Mario, onze gastheer had aangekondigd dat we na de tocht nog naar de disco konden gaan. De ingang zat inbegrepen in ons ticketje, ideaal dus! Maar ook dit viel wat tegen! ’t Was een disco, die uit de jaren ’70 leek geplukt en er was bijna niemand aanwezig. Wegwezen geblazen dus! En wat een geluk: we kwamen een gezellig Spaans cafeetje tegen, waar we (wat had je gedacht?) genoten van een lekkere cocktail! 

Op zondag gingen we shoppen in de plaatselijke toeristenshops. We zijn dus al heel wat souvenirs rijker! ’s Middags vertrok Mari richting Tena (ze had nog wat werk), maar wij besloten om nog wat rond te wandelen. Onze laatste trip had als eindbestemming ‘De heilige Virgin’. En wat voor een trip het was! We beklommen meer dan 700 trappen, op een hoogte van 2000 meter! Eenmaal aangekomen, bleek die Virgin een oud, lelijk, groen standbeeld te zijn. Gelukkig had je er wel een schitterend uitzicht over de ganse stad.

En toen zat onze eerste weekendtrip er op! Ziezo, op naar meer van dat!

Lieve groetjes,

Astrid, Karen en Sofie!

Weekendje Tena

We schrijven vorig weekend (9-10-11 september): beter laat dan nooit :)

Op zaterdagmorgen staan we vol spanning op om te gaan raften MAAR het regent pijpestelen!! Dan maar wat relax in de zetel hangen en hopen dat de regen stopt en Andres (onze raftinggids) erdoor gaat komen. Helaas…

Pas tegen de middag klaart het op en we verschuiven de afspraak naar morgen. We besluiten dan maar het plaatselijke dierenpark ‘Parque Isla Amazonica’ te gaan bezoeken. Zoals de naam het al doet vermoeden is het een eiland. Alleen is bij de regens vorig jaar de toegangsbrug weggespoeld… We staan dus aan de oever te koekeloeren tot er plots een mannetje in een gele regenjas teken doet dat we over de rivier moeten. Allemaal goed en wel, maar hoe? Plots stapt hij in een gammel kanootje en vaart naar ons toe. Het is wankel maar wel echt plezant. De man blijkt Louis te noemen en is bereid ons voor een appel en een ei rond het park te gidsen. Er zitten een aantal dieren (het één al exotischer dan het ander) maar het beste is de tapir die ons overal in het park volgt. Hij is reuzeschattig!! Op het einde van de toer beklimmen we de gigantische uitkijktoren en hebben een magnifiek zicht over jungle! We nemen afscheid van Louis en beloven hem de foto’s van die dag te komen bezorgen, hij is euforisch en wil ons leren varen met de kano. Die lessen slaan we niet af!!

’s Avonds gaan we op stap in Tena, er zijn hier heel wat toffe bars die verkend moeten worden!! De eerste is onmiddellijk al een goede. Er hangen schommels rond de bar en de cocktails zijn goedkoop en hemels…

De volgende ochtend eerste skypedate met de familie. Alleen hadden we er niet aan gedacht dat internetcafés waarschijnlijk nog niet open zijn op zondag om 9 uur ’s ochtends…. Nadat we ongeveer heel de hoofdstraat afgelopen hebben (en de moed al lichtelijk in onze schoenen gezakt is) vinden we toch een café dat zijn deuren al geopend heeft. Joehoe!! Alleen blijken internet en skype er nog niet zo evident maar iedereen slaagt er toch in de thuisblijvers eens aan de lijn te krijgen!!

Daarna reppen we ons naar ons huisje want Andres (de raftingman) en Emily (een vriendin van hem) staan ons al op te wachten naast een grote pick-up met op het dak onze raftboot. Mari (een Franse die we in de winkel hebben leren kennen) gaat ook mee, waardoor onze boot goed vol zit. Na een rit van 45 minuten door de jungle komen we op een afgrond uit, een goede 20 meter dieper ligt de rivier. De boot wordt aan een kabel naar beneden gelaten maar voor ons is er een trap voorzien, gelukkig!!! Dan volgen nog de veiligheidsvoorschriften (redelijk serieus) waarna we kunnen vertrekken. Het is een behoorlijk zotte rivier (klasse 3) maar dat maakt het des te spannend! Bij de eerste rapid worden Astrid en Sofie uit de boot geslingerd maar buiten een nat pak houden ze er niets aan over. De andere rapids doorstaan we goed maar Sofie en ik krijgen als voorste stuurmannnen altijd wel de volle laag!! Al vinden we dat helemaal niet erg. De omgeving is werkelijk adembenemend… We varen door de jungle, zien enkele zotte vogels en een paar locals die echt wel midden in de bosjes leven. Op de rivier zijn er ook een paar boten die blijkbaar bestemd zijn om goud te gaan zoeken, als ons geld op is misschien een goede optie… We lunchen op een verlaten stukje strand en zetten daarna onze tocht verder. Na een 4- tal uurtjes op het water bereiken we de eindbestemming. Het was een zalig tochtje!! We keren op het gemakje terug en gaan ’s avonds Mexicaans eten bij de Duitser uit het dorp.

We zijn klaar om maandag terug aan het werk te gaan!!!

Het ontstaan van 'Pedihabilidad'

In 2003 kwam Nicole voor het eerst naar Ecuador. Via een christelijke Amerikaanse vereniging kwam ze terecht in een ziekenhuis in Archidona, waar ze een jaar lang als vrijwiliger zou werken. Ze was daar de eerste en enige fysiotherapeute ooit. Ze werkte samen met een orthopedist en kreeg vooral volwassen patiënten over de vloer. Ze had toen werkelijk niets. Geen materiaal, geen therapieruimte en ze kon ook maar een paar woorden Spaans.

Beetje bij beetje vergaarde ze nieuwe kennis en patiënten…ze was sterk onder de indruk van het gebrek en dus ook de nood aan therapeutische hulp. Ze bleef uiteindelijk 1 jaar en 8 maanden…Daarna keerde ze terug naar Amerika (Haar familie, van Italiaanse oorsprong, woont in New Jersey in de staat New York) en ging op zoek naar sponsoring.

Ze vond er en keerde in 2006 terug naar Ecuador. Het ziekenhuis in Archidona was intussen uitgebreid en haar voormalige patiënten konden terecht bij een locale therapeut. Zo kwam ze terecht in het ziekenhuis “José Maria Velasco Ibarra” hier in Tena. Ook daar moest ze van nul starten. Ze bouwde opnieuw een patiëntenbestand uit in samenwerking met de orthopedist en pediater. Ze kocht met de sponsoring materiaal aan.

Beetje bij beetje kreeg ‘Pedihabilidad’ vorm. Nicole merkte immers dat ze liever werkte met kinderen en ze ging zich dan ook specialiseren in psychomotoriek en pediatrische fysiotherapie. Er werden immers heel wat kinderen met CP (Cerebral Palsy of hersenverlamming) doorverwezen. Later volgden ook kinderen met Syndroom van Down, allerlei neurologische stoornissen: hydrocephalie, microcephalie,epilepsie,… en andere aangeboren misvormingen.

Sinds 2008 maakte ze aanspraak op subsidies van het Ecuadoriaans ministerie. Dankzij die extra financiële ondersteuning kon ze studenten en later ook vrijwilligers opvangen en werd het voortbestaan van Pedihabilidad verzekerd. Een van de eerste studentes was Alexandra, de vaste kinesiste van Pedihabilidad. Met het geld dat Nicole ontvangt van het Ministerie betaalt ze Alexandra sinds 2009 een loon uit. Nicole zelf blijft uit overtuiging verder werken als vrijwilligster!! Echt fantastisch.

Nicole plande om ooit terug te keren naar Amerika, maar ze verloor hier haar hart…niet alleen aan het land en de mensen, maar ook aan een man…haar man. Hij is dokter in het ziekenhuis van Tena en ze hebben ook samen een dochtertje, Alexa genaamd.

Sinds januari 2011 beschikt ‘Pedihabilidad’ over een eigen gebouw. Recht tegenover het ziekenhuis is nu een revalidatiecentrum voor kinderen en volwassenen! Er wordt kiné, logopedie en ergotherapie gegeven door vrijwilligers van over de hele wereld.

Toekomst...Pedihabilidad blijft groeien en nieuwe initiatieven zijn steeds welkom. Momenteel wordt er gewerkt aan een speeltuintje net naast het revalidatiecentrum. Het is de bedoeling om de speeltuin toegankelijk te maken voor kinderen met een beperking...bijvoorbeeld rolstoelvriendelijk! Het is echter niet eenvoudig om op een betaalbare manier aan het speciale materiaal te geraken. Hopelijk staat er een en ander voor we vertrekken. We houden jullie in elk geval op de hoogte!

Tot slot...Zolang er vrijwilligers zijn, is er therapie voor de kinderen! Dus, heb je ook zin om je schouders onder dit project te zetten?? Neem gerust contact op met ons of met Nicole.
Je bent gegarandeerd welkom!

Bienvenidos en Tena

Dinsdagochtend namen we ’s ochtends vroeg de bus naar Tena. Na een 4-uur durende rit kwamen we aan in Tena. De tocht op zich was al een avontuur: voortdurend werden we door elkaar geschud. Resultaat: misselijk! Maar de uitzichten die we konden bewonderen vanuit de bus waren onvergetelijk. We doorkruisten een groot stuk van het Andesgebergte en we moeten zeggen: da’s toch iets anders dan de Ardennen hoor!

Eenmaal aangekomen in Tena, werden we opgewacht door Nicole. Ze bracht ons naar ons huisje (zie foto’s hieronder!). Ons huisje bestaat uit: twee slaapkamers, twee badkamers (woehoe!), een mini-livingske en een keukentje met daar overal golfplaten op. Als we dan ook nog vermelden dat het hier soms erg hard kan regenen, kan je je wel inbeelden dat het hier soms erg luid aan toe gaat.
Daarnaast hebben we ook een tuintje (zonder gras weliswaar) met kippetjes en twee honden van de buren (die luid kunnen blaffen, lang leve de oordopjes).

Woensdagochtend was dan onze eerste werkdag. Eerst een korte rondleiding en hopsa, we kregen al onze eerste patiënten voorgeschoteld. In het centrum werken slechts 2 andere kinés (Alexandra y Nicole (Nicole is de verantwoordelijke, die ons ook veel helpt)). Het aantal werknemers was dus ineens meer dan verdubbeld. Er werken geen logo’s dus dat was wel even schrikken. Maar Astrid en ik geven momenteel samen therapie en zien het goed zitten!

Even tussendoor om de vele vragen te beantwoorden:

Het eten valt hier mee, hoewel het toch heel anders is dan het Europese eten. De groenten bestaan uit: mais, mais en mais (op allerhande manieren klaargemaakt, de een al iets lekkerder dan de andere) .
Maar we mogen niet overdrijven: soms krijgen we ook tomaten, sla, bonen, erwtjes, bakbananen …; meestal gedrenkt in azijn (behalve de bananen). Daarnaast krijg je hier ook een stukje vlees, kip of vis op je bord, samen met een grote hoop rijst. (foto’s volgen)

Naast eten, werken en huisje spelen ;-), hebben we ook nog wat tijd voor hobby’s. We gingen gisteren op zoek naar een volleybalgroepje voor Karen, maar vonden enkel clubs voor mannen. Toch gaat ze het er eens op wagen, er waren nog een paar zussen van die ook wel konden volleyballen. De regels van het spel zijn hier trouwens ook anders: alles mag en het net hangt super hoog!!

Daarnaast vonden we echter een basketbalgroepje, waar we volgende week eens gaan meespelen. Maar 1 sport is natuurlijk niet genoeg, sportievelingen die we zijn (ahum!), dus probeerden we ons ook bij de plaatselijke dansclub in te schrijven. We hadden echter niet door dat het niveau iets te hoog lag (De groep trekt door heel Ecuador met een show), maar waren toch welkom, in ruil voor ……..

Balletles van Astrid (a los ninos). De airco was echter kapot en door de hitte, starten de ‘lessen’ pas begin oktober. Iets om naar uit te kijken dus!

Groetjes,

Las chicas blancas!

P.s.: Wij hebben ondertussen een Ecuadoriaans nummer, maar behouden tevens ons Belgisch nummer. Het goedkoopst voor jullie is, om te sturen naar ons Belgisch nummer. Op die manier betaal je geen buitenlands tarief, enkel het Belgische tarief.

Als je iets op de post wil doen, kan dat op de volgende manier:

Onze naam
Tena (Napo) Ecuador
South America

Klinkt niet echt betrouwbaar maar het zou moeten werken… Geef best een seintje als je iets verzendt.

Het uitzicht bij de busreis

Het Andesgebergte

Ons huisje: Keuken + eettafeltje

Zotte douche-constructie!

Watch out Stefaan, want Karen heeft haar verleidelijke blik al gevonden ;-)!

Ook Waregem city hangt uit in ons huisje!

De landingsbaan van het oude vliegveld in Tena = mijn toekomstige looppiste :D

De zijkant van ons huisje!

Aangekomen in Tena!

Na lang wachten eindelijk ons eerste berichtje uit Ecuador!

We hebben al heel wat avonturen beleefd!

Na een lange vlucht (9u50 en 5u30), kwamen we aan in Quito. Daar stond onze persoonlijke gids ;-), Fernando ons op te wachten! Hij bracht ons naar zijn huis; wat heel indrukwekkend was naar Ecuadoriaanse normen (Er was zelfs een bubbelbad aanwezig :O, waar we dankbaar gebruik van gemaakt hebben :D!

De volgende dag stond er een trip naar het centrum van Quito op het programma.We kregen een rondleiding door de dochter en schoonzoon van Fernando. We bezochten het oude gedeelte van de stad, waar we puur toevallig de president zagen. Dat was even een meevaller! We hoorden tevens dat de vrouw van de president van Belgie afkomstig is, maar socializen zat er niet in ;-). In de namiddag gingen we naar El mitad del mundo (letterlijk het midden van de wereld)! Wel een indrukwekkende plek! Het is vreemd om letterlijk daar te staan (coordinaten: 0 0' 0'').

Dinsdagochtend vertrokken we dan eindelijk naar onze eindhalte: Tena, maar daarover later meer!

Groetjes,

Las chicas blancas

Enkele fotos:

Aankomst in Atlanta! En ja hoor, de Belgische vlag hing er bij!

Wachten op het vliegtuig!

Zelfs in Quito kennen ze Waregem Koerse ;-)

De president en zijn belgische! vrouw:

Een van de zeven kerken ...



Fernando, onze gastheer!

Información sobre el proyecto

Hola!

Vrienden, familie, kennissen,...velen stellen mij de vraag: ' Wat ga je daar eigenlijk precies doen?'
Goeie vraag, want voor mij is het ook nog wat vaag!

Aangezien de kindjes daar Spaans spreken of misschien wel één van de 20 andere lokale talen en/of dialecten zoals het Kichwa
(Quichua in het Spaans, bij ons ook wel beter gekend als de merknaam van de Decathlon-tentjes,-... = Quechua ;-))
en ik (voorlopig toch) nog geen Spaans taalwonder ben, zal logopedie geven geen eenvoudige taak worden!

• Spraak- en taalstoornissen behandelen...tja. dat wordt waarschijnlijk wel moeilijk.
  


• Leerstoornissen zal ik daar waarschijnlijk niet moeten behandelen.
  Reden één: Spaans is een relatief consequente taal in tegenstelling met bijvoorbeeld het Nederlands. Gevolg: procentueel minder kinderen met een stoornis zoals dyslexie.
  Reden twee: Tena, de stad waar het project doorgaat, is de laatste grote stad voor je in het Amazonegebied terecht komt. Mensen zijn daar gemiddeld toch armer dan hier bij ons! Gevolg: Dyslexie, dyscalculie,...niet de eerst zorg voor veel mensen daar.
  


• Slikstoornissen, voedingsproblemen, drooling (beter gekend als 'kwijlen'),... verhelpen. Dat wordt zo goed als zeker mijn dagelijkse doel.
  

We zullen wel zien hé. Ieder kindje, iedere setting is anders...voorspelbaar is het dus nooit.
Ik kijk er alvast naar uit en dat is het allerbelangrijkste!!

Moest je toch nog wat op je honger zitten, dan vind je hieronder de links naar de officiële site en de facebookpagina van het project. Haal je beste Engels of Spaans boven en je vindt wel het één en het ander van informatie!

http://www.pedihabilidad.com/ of http://www.facebook.com/#!/pages/PediHabilidad/207196825971801

Hasta luego!
Astrid

Música por favor!

Nationale hymne van Ecuador

http://www.youtube.com/watch?v=POE_fHCCzxU