Een weekverslagje: 19 – 23 september

Maandagochtend vertrokken we vol energie naar Pedihabilidad, klaar voor een weekje therapie. Intussen hebben we de meeste kindjes al een of twee keer gezien en dus hebben we min of meer een doel voor ogen. Al blijft het wel zoeken en voortdurend bijsturen, want veel kindjes zijn echt heel zwak…hopelijk kunnen we in die 2,5 maand iets met hen verwezenlijken! Geduld, hoop, een goede portie doorzettingsvermogen en veel enthousiasme zijn alvast onze basisingrediënten!

Enkele voorbeelden van doelen voor logopedie

*Een kindje yoghurt leren slikken, zonder dat de helft weer langs de mondhoekjes naar buiten loopt.
*Een kindje dat “mas” (=meer) kan gebaren door 2 handjes tegen elkaar te tikken.
*Een kindje dat minder kwijlt omdat het zijn lipjes beter kan sluiten
*Een infofolder maken over stotteren: Wat is het? Hoe kan je het herkennen? Hoe praat je tegen een kindje dat stottert? Enkele do’s en don’t s.
*Een infofolder maken over mondhygiëne om het aantal kindjes met rotte melktandjes terug te dringen.

Enkele voorbeelden van doelen voor kinesitherapie:

*Een kindje dat kan omrollen van de buik naar de rug en terug.
*Een kindje dat zelfstandig kan zitten.
*Een kindje dat zichzelf kan voortbewegen door te kruipen.
*Een kindje dat kan grijpen en iets zelfstandig kan vasthouden. Vb. lepel, drinkbeker
*Een postoperatief revalidatieprotocol opstellen.

Maandagavond maakten we na een dagje werken lekkere croques monsieurs…heerlijk!Alleen dat ene stukje rauwe tomaat was geen goed idee…of is het iets in de lucht??Eerst werd Astrid ziek, ook Nicole (de verantwoordelijke van het project) voelde zich vreselijk en op het einde van deze week werd ook Karen getroffen. Enkel Sofie blijft dapper doorgaan! Zij redde het de voorbije week als enige logo van het centrum: een pluim voor haar!

Dinsdagavond maakten Sofie en Karen een wandelingetje in de omgeving…plots hoorden ze gezang en handengeklap…even checken waar dat vandaan komt?!Blijkbaar was er een soort viering bezig. Van een zelfhulpgroep, sekte,…? Iets vreemd in elk geval. Toen ze Margot, onze buurvrouw en haar dochter, Margarita zagen, besloten ze even te blijven kijken. Een prediker vooraan verkondigde van alles, mensen deden een emotioneel verhaal en huilden, maar er werd ook gelachen, gezongen en gedanst… Een aparte ervaring!

Woensdagavond hadden we het idee om een beetje verse lucht te happen voor het slapen gaan en ondertussen wat boodschappen te doen, (Op woensdag en zondagavond worden verse groeten en fruit geleverd in de winkeltjes) maar onze buurvrouw Margot had ons plots in de gaten en nodigde ons uit. We haalden ons beste Spaans (hum) boven en keuvelden gezellig samen met Margots vriendelijke zoon, Lenin en haar dochter, Margarita. We werden ontvangen met hapjes van maïs, een banaantje uit de tuin, een “jelly” ananas taart en een shotje chocoladejenever. Karen en Sofie proefden van alles, maar Astrid bedankte vriendelijk aangezien haar maag nog steeds niet optimaal werkte! Je kan het al raden; van die verse lucht en boodschappen kwam niet veel meer in huis...maar het was een leuk en nuttig moment: volgende week maandag komt Margot ons leren hoe je “Empanadas” maakt. Dat wordt smullen! Of dat hopen we tenminste ;-)

Donderdagavond; de dag waarop Astrid bijna terug de oude was en Karen nog oké, hadden we onze vrienden uitgenodigd voor een pannenkoekenfestijn!
Onze gasten:
*Mari, een tof Frans meisje die we ontmoetten in de supermarkt. Zij is hier 5 maanden voor haar stageproject. Ze heeft biologie gestudeerd (in Rennes!) en volgt nu een bijkomende ingenieursopleiding in ‘agriculture’. Ze trekt dagelijks naar de jungle en de ‘farms’ van locals om de groei en diversiteit van verschillende planten en bomen te inventariseren.
*Siena, een goedlachse Amerikaanse, heeft net haar High School-carrière achter de rug en verblijft 9 maanden in een Ecuadoriaans gastgezin in het kader van een sociaal project. Zij zal ons in Pedihabilidad bij van alles en nog wat helpen: kinderen rechtop helpen/houden, opruimen, speelgoedjes herstellen, dossiers netjes houden, … Na een opleiding in Quito, blijft ze vanaf 8 oktober “definitief” bij ons.
*Christina, de Ecuadoriaanse zus van Siena.
*Andres, onze Ecuadoriaanse raftinginstructeur, liet het afweten…hij had zeker geen vertrouwen in onze “pancake”-kookkunsten of zou hij schrik gehad hebben van een huis vol vrouwen? Puh, hij weet niet wat hij gemist heeft ;-)

Vrijdag, was een dag vol chaos. ’s Morgens moesten we naar het werk vertrekken zonder Karen. Hoe graag ze het ook wou, meegaan was geen optie. Jammer, want vandaag stond het bezoek van de medische brigade op het programma. Of dat was toch de bedoeling.
Normaal gezien zou de medische brigade al op donderdagmiddag komen…maar Zuiders-temperament-gewijs: mañana, mañana es mas bien que hoy. ;-)
Sofie en ik waren al om 7.45u paraat in het centrum…maar wat had je gedacht. Nog niemand. Alexandra en Nicole verschenen rond 8.15u en de eerste ouders met hun kindje doken op rond 8.30u. …maar de dokters? Die lieten op zich wachten…tot na 11 uur. Maar de feestbrigade vergde toch wel heel veel geduld. Pas na 12 uur verschenen 5 vrouwen en 4 jonge meisjes met de beloofde cadeautjes, speelgoed en het eten. Schandalig. Echt geen organisatie. Ze waren bijna met 10 en wisten nog van geen hout pijlen te maken. Het was eraan te zien dat het “Mestizo’s” waren en geen “Indegenas” ;-) Gelukkig zijn de mensen hier gewoon om het rustig aan te doen en te wachten. In België waren alle ouders al vertrokken.
Terwijl wij samen met enkele dames kleren uitdeelden (voor ieder kindje een 2e-hands-tenuetje ) en enkele andere dames massagetechnieken leerden aan de ouders, mochten de kindjes één voor één bij de dokter op onderzoek. Uiteindelijk werd één kindje voorbereid op een operatie ’s avonds. Voor de andere operaties beloofde de dokter terug te komen. Een eerst volgende keer al in oktober…dat stemde Nicole na een dag vol kopzorgen toch gelukkig!
Na een dagje rondlummelen konden Sofie en ik er rond 16u eindelijk vanonder muizen. Op naar het Zwembad. Met de taxi reden we naar Heliconias, een zwembadcomplex in Tena. Zalige manier om af te koelen! Daar gaan we beslist terug, met KAREN!


Hasta la proxima!
Las gringas