Latacunga!

En hier zijn de dagtrippers van het eerste uur terug! Op vrijdagnamiddag hadden we niks speciaals te doen … Ideaal dus om er op uit te trekken! En ditmaal ging de trip naar Latacunga! Latacunga? Wat valt daar te beleven? Wel, eigenlijk echt niks! En dat hebben we gemerkt! Op vrijdagavond gingen we op zoek naar de cafeetje; niks te vinden! Na een groot half uur rondwandelen en rondvragen vonden we eindelijk een restaurantje waar we ook iets mochten drinken! Maar terug naar ons weekend dus ;-)! Waarom dan een trip naar daar? Wel het stadje is het ideale uitgangspunt om zowel Quilotoa en Cotopaxi te bezoeken! Op zaterdagochtend vertrokken we naar Quilotoa. Dit stadje staat bekend om het adembenemende meer dat zich daar bevind. Het meer bevindt zich in een krater en je moet dus naar beneden wandelen om aan het meer te geraken! Een fikse wandeling dus, want ja hoor, we zaten terug op een serieuze hoogte, dus hallo, hoogteziekte, hier ben ik weer! Maar we hadden erg veel geluk: het was stralend weer, ideaal om van zo’n fantastisch uitzicht te genieten. Ook onze Amerikaanse vriendin Sienna was mee en dat was lachen! We zijn ondertussen al heel wat Amerikaanse woorden rijker: G-mam, Profpic, B-room, TP, … Na 1,5uur bereikten we uiteindelijk het meer! En toen wachtte de terugtocht: het was heel erg warm geworden (het was ondertussen bijna middag) dus dat was even slikken! Karen en Sienna waren de vlotte stappers, Astrid en ik kozen voor iets anders … Gezien de warmte, de hoogte en pijn in de voeten kozen we voor de terugtocht te paard! Ook een unieke ervaring! Eenmaal boven vonden we elkaar en vertrokken we naar Latacunga terug!

Op zondag gingen we dan naar Cotopaxi! Cotopaxi is de tweede grootste vulkaan in Ecuador en inderdaad een berg om u tegen te zeggen! Na een korte busrit bereikten we het nationale park waar Cotopaxi zich in bevindt. Daar vonden we een gids en die nam ons mee voor een 6-uur durende uitstap! Eerste stop: Cotopaxi zelf! We reden door het nationale park en ja hoor, hier was de natuur ook adembenemend! Uiteindelijk kwamen we aan op een plek op 4500 meter hoogte. In de verte (300 meter hoger) zag je ‘el refugio’ liggen: een cafetaria en uitzichtpunt waar men je naar toe neemt. Driehonderd meter? Je zou denken: da’s een badje (Voor uitleg: Ask Karen, die wordt hier een heuse West-Vlaamse ;-))! Maar nee hoor! Puffen dat we gedaan hebben; die hoogte blijft toch iets raars! Maar na een klein uur bereikten we onze bestemming! En trots dat we waren! We konden de sneeuw letterlijk aanraken! Een aangename afwisseling vergeleken met Tena!

Hierna bezochten we nog een meer en was het plan om vervolgens een museum te bezoeken, maar helaas moesten we onze trip iets vroeger afronden. We moesten immers nog terug naar Tena en het was toch wel nog een 6-tal uurtjes rijden! Maar de trip was het waard en met onze nieuwe reispilletjes slapen we vaak als roosjes in de bus ;-), dus geen probleem! Het weekend zat er dus al weer op!

Enkele sfeerbeelden:

Wist je dat... (deel 2)

… iedereen hier 4 namen heeft maar dat ze enkel de eerste en de derde gebruiken.

… om 2 uur snachts alle bars moeten sluiten van de overheid. En wist je dat iedereen dan gewoon een beetje verder gaat feesten? Daar zijn overheidsmaatregelen voor…

… de tafels hier uitzonderlijk hoog zijn (zelf voor ons), rekening houdend met de gemiddelde grootte van een Ecuadoriaan.

… de doden begraven worden in kleine ‘dodendorpjes’ met huisjes en straten enzo. Lijkt een beetje op mini-Europa.

… er hier bijzonder veel auto’s zonder nummerplaat rondrijden maar dat niemand daar om geeft, ook de politie niet.

… het water hier anti-kloksgewijs door het toilet gespoeld wordt omdat je op het ander halfrond van de wereld zit (met dank aan Gilles Fiers)

… de 2 dollar briefjes (geleverd door mama De La Rue) hier steeds opnieuw voor verbaasde blikken zorgen? Deze briefjes zijn hier niet in omloop en ofwel smeken ze om er meer te geven, ofwel aanvaarden ze ze niet.

… de belangrijkste exportproducten van Ecuador bananen, olie, bloemen (rozen) en garnalen zijn?

… het hier niet vreemd is dat een 4 maanden oud kind nog geen naam heeft (al staan daar boetes op)? Op de vraag hoe het dan genoemd wordt, antwoorden ze hier doodgewoon: bebe. Karen vonden ze geen goed voorstel.

… Ecuadorianen het systeem van in de rij staan en je beurt afwachten niet echt begrijpen en toepassen. Ze staan zowat kriskras door elkaar en steken voorbij zoals het hun uitkomt. Er is wel een ongeschreven regel dat moeders met kleine kinderen (en zo zijn er hier veel…) vooraan mogen gaan staan. Babies worden op deze manier soms ‘uitgeleend’ zodat het aanschuiven een beetje rapper gaat.Of men gaat zijn kind even uit de crash halen, voorbijsteken in de rij, en het kind dan terug afzetten. Alles kan hier…

… Mensen het onbeleefd vinden om een uitnodiging af te wijzen maar het niet erg vinden om niet af te komen, zonder te verwittigen. Verhalen als: ik gaf een feestje en er is uiteindelijk niemand afgekomen, komen hier blijkbaar veel voor (gelukkig doen onze vrienden daar niet aan mee).

… het warme water in onze douche afkomstig is van een elektrisch systeem dat bovenaan de douche zit. Water en elektriciteit samen, geeft dat geen vonken?? Voorlopig nog niet in ieder geval…

Sofie’s nieuwe vriendje!

Vrijdagmiddag, tijd om te relaxen aan het zwembad van “Las Heliconias”.

Sofie en ik zijn er bijna “niña” aan huis. De vrouw aan de kassa is blij als ze ons voor de derde keer ziet verschijnen. Sofie en Karen gingen de sportieve toer op, 100 lengtes. Maar voor je gaat denken dat die hoogtestage ons hier super sportief maakt, moet je weten dat een lengte lang geen 25 m is. ;-) Het uitzicht over de bergen, het gekletter van het water, de muziek op de achtergrond, veel zon en schaduw van de palmbomen. “Lo hemos disfrutado bastante!”
’s Avonds werden we uitgenodigd door Nicole om - je raadt het nooit - pizza te gaan eten.
Gelukkig hebben ze daar in ‘Pizzeria Hilton’ ook pasta’s! :-) Tijdens het eten leerden we Rommel kennen, een Ecuadoriaanse vriend van Nicole. Hij is leraar Engels en bereid om ons wat Spaans bij te brengen. Maar de vraag is of het wel effectief zal zijn…hij ratelt ongelooflijk snel!! Omdat we na het diner nog wat energie over hadden gingen we eerst iets drinken in de Araña-bar. Rommel leerde Astrid een nieuwe cocktail kennen: “Coco Ron!”
De jaren ’90 muziek kriebelde…en als het kriebelt, moet je…DANSEN! We gingen onze eerste disco-ervaring tegemoet. Rommels broer is DJ, dus gingen we naar de plek waar hij die avond moest draaien. Het was een tof zaaltje, best sfeervol voor een disco, zeker met al die dansende koppeltjes. Ze laten de handen niet los…salsa, merengue, samba… Zelfs in groep houden ze elkaars handen vast. Grappig. Ook wij waagden een pasje op de dansvloer.
De swingende salsapasjes zitten nog niet helemaal in de heupen, maar als we een Amerikaans/Europees nummer herkenden gingen we helemaal uit de bol “and partyrockers in the house tonight…” “Viva la fiesta!”

Zaterdag, tijd voor de langverwachte watervaltrip. Spannend!
Samen met Jaime, onze huisbaas en zijn dochtertje Toa vertrokken we met onze “botas” aan richting Jungle. Eerst nog even bevoorraden bij Cafe Tortuga (=schildpad) en dan met de ‘jeep door de jungle’ (Samson – nostalgie :-) ) naar de Pimpilala waterfalls.
Om ons te beschermen tegen vreselijk ongedierte en boze geesten werden we zoals de echte indianen beschilderd met een natuurlijk (!) rood-oranje pigment.

Jaime nam onze gezichten met de grootste concentratie onder handen. Daarna nog even een tussenstop bij een dame die typische dans-outfits maakt: Karen en Toa, lachen! “Ahora, listo? Si, vamos!”
Onderweg klommen we op rotsen, over boomstammen, langs touwen van de ene waterval naar de andere. We zwommen en namen een ‘douche’ onder een grote watervalstraal. Nat, maar prachtig!

Op de weg terug stond nog een stevige, leerrijke wandeling op het programma. Jaime leerde ons verschillende bomen kennen: de ‘help-mij-ik-ben-verdwaald-boom’; ‘de papierboom’; ‘de boom met drakenbloed’; de rubberboom; de cacaoboom; de kalabasboom;… interessant!
Omhoog, terug omlaag, stappen, klimmen, uitglij den (:-)) Van uitzicht naar uitzicht, alweer onder de indruk van de natuurpracht.
Op het laatste deel van de tocht leerde Jaime ons echt indianenkroontjes vlechten. Nog even de felle zonnestralen te lijf met wat zonnecrème, onze botten inruilen voor luchtige Teva’s en dan richting laatste stop: “las piscinas naturalesa”. Daar konden we het “niña” in onszelf helemaal laten gaan: met een rubberband van een natuurlijke waterglijbaan, springen van een hoge rots, zwemmen tegen de stroom in. Heerlijk.

Moe maar tevreden reden we in de laadbak van de pick-up-taxi terug naar huis.
’s Avonds hadden we nog een gezellige avond met Mari. We maakten tortillas ….mmmmm…maar de kers op de taart was toch de ‘ Dame blanche’. Toepasselijk voor ‘cuatro gringas, no?’

En je begint je nu zeker af te vragen hoe het zit met Sofie’s nieuwe vriendje??
Nog even geduld...het zal beloond worden.

Zondag maakten we een trip naar Mishualli, (/Miesawa-ie/…met de nadruk op ‘ie’ :-))
een stadje gekend om zijn strand met aapjes. ‘Hay tiempo para tomar fotos!”
Daar wachtten we andere toeristen op tot we met genoeg waren om in groep de overtocht te wagen. Op de oever aan de overkant bezochten we een museumpje.(met de nadruk op ‘pje’, De eerste 10 minuten had ik niet door dat we in een museum waren.)
Een vriendelijke gids maakte ons wegwijs in de verschillende dierenvallen - Pas op voor je vingers!! – en liet ons ook verschillende dieren zien zoals papegaaien, kaaimannen, schildpadden en een jaguar. De verdere boottocht leidde naar een “communidad Kichwa”.
We werden ontvangen door een vrouw die ons de geheimen van een sterk yuca-drankje en een speciale kruidenthee bijbracht. We leerden ook enkele Kichwa danspassen van echte Indianenvrouwen met strooien rokjes en calabasbeha’s (grandioos!), begeleid door live muziek.

Daarna volgde nog een rituele reiniging van een sjamaan, verslaafd aan sigaretten.
Hij floot alle kwade geesten weg en blies ons nadien nieuw, zuiver leven in. Een bijzondere ervaring! Uiteindelijk sloten we het bezoek af met heerlijke “Maito”, een gerecht waarbij Tilapia (= soort vis, met kop en alles erop en eraan! J) met yuca en kruiden in een groot blad is gebarbecued. “Mmmm, rico!”

Terug op het vaste land bezochten we nog de “Mariposari” (=vlindertuin), waar Sofie haar nieuwe vriend ontmoette. Hij is stevig gebouwd, heeft een hip kapsel en ‘nen stretch’ in zijn oor. Zo nen donkeren typ, dat past wel nog! Benieuwd of we hem nog eens zullen ontmoeten. Misschien volgend weekend als we naar Latas Cascadas in Mishualli gaan. We zien wel wat het geeft…
In de vlindertuin zelf kregen we uitleg over de verschillende types vlinders en hun groeistadia. Van eitje, over rups naar cocon tot vlinder. Prachtig. De fladderende vlinders leven tussen verschillende planten in een afgeschermde tuin, waar wij ze voor eeuwig probeerden vast te leggen op foto. Als echte paparazzi gingen we aan de slag, maar de mooiste vlinders laten zich moeilijk fotograferen. Ze fladderen zo snel en schichtig over je hoofd en langs je lichaam…onschatbaar; Sofie werd er haast gek van. (van die vlinders hé. ;-))
Om wat te bekomen gingen we nog even afkoelen in een van de watervallen dichtbij, waar we vanop een zachte, glooiende rots konden genieten van een natuurlijke watermassage. Zalig!
En weet je wat er nog zaliger was? Ons weekend was helemaal gratis en voor niets. Op de weg terug vond Astrid een plastiekje met 45 dollar in. Geen naam, niemand in de buurt…
Tijd dus om als echte backpackers achterin een pick-up en met de wind in onze haren na te genieten van alweer een SUPER WEEKEND!

Tripje naar Otavalo

Op vrijdagnamiddag hebben we geen patiëntjes, dus konden we om 13 uur de bus nemen! We misten hierdoor wel het middagmaal in het ziekenhuis (oooohh, wat een gemis ;-)) maar praktisch als we zijn, hadden we lunch voorzien om op de bus zelf te picknicken!

De 4-uur durende reis naar Quito, werd onderbroken voor een plaspauze. Aangezien wat frisse lucht altijd deugd doet, stapten we uit. We werden plots aangesproken door een meisje (Nathalie) en een jongen (Paul). Het waren blijkbaar twee dokters-in-opleiding, die ook in het ziekenhuis in Tena werken. Ze hadden ons herkend! Leuk, twee nieuwe vrienden bij! En gelukkig maar ook, want Quito, da’s toch niet zo’n eenvoudige stad. De papa van Nathalie (Den Darwin), voerde ons naar de busterminal waar we de bus naar Otavalo konden nemen. Toch wel een halfuur-durende trip!

Eenmaal aangekomen in de andere busterminal, liepen we nog een paar keer verloren op zoek naar tickets, de juiste bus, … maar uiteindelijk konden we vertrekken. Nog twee uurtjes te gaan! Rond 21u30 kwamen we aan in Otavalo. Op de bus hadden we terug vrienden gemaakt (we zijn hier een serieuze vriendenkring aan het op bouwen, in heel Ecuador ;-)), die ons de weg wezen naar een hostal en hopla, we hadden een heel schone kamer voor ons drietjes, met een schitterend uitzicht!

We gingen snel nog iets eten en vonden enkel nog een klein restaurantje (lees: woonkamer met wat stoelen en tafels in)! Daarna snel slapen om de volgende dag op tijd naar de markt te kunnen gaan.
Op zaterdagochtend besloten we eerst naar de dierenmarkt te gaan. Hilarisch was dat! Er stonden daar gigantische varkens, koeien, een paar geitjes, eenden, cavias, ganzen, kippen, kalkoenen, … te koop. Je kan het je echt niet inbeelden of het was daar te koop! Daarna trokken we naar ‘Plaza de ponchos’. Het grote plein waar de kern van de markt plaats vond. We zijn allen heel wat dollars armer, maar ’t was het waard, we hebben erg mooie dingen gekocht!

’s Namiddags gingen we naar het meer van Quicocha. (Dit meer kan je ook zien op de achtergrond van onze blog.) Erg mooi om te zien! Daarna nog even rondgelopen in de nabijgelegen stad (Cotocachi), waar er veel leer verkocht werd. Nogmaals kopen dus die handel (En de portefeuilles waren leeg, zeer leeg ;-)).
Op zondag maakten we een kort tripje. Dat dachten we tenmiste...het bleek uiteindelijk verder dan verwacht! Eerst gingen we naar de waterval van Peguche kijken en daarna gingen we op weg naar het meer van San Pablo. Maar het meer kwam maar niet in zicht... Na een tijdje probeerden we dan maar mee te rijden met een paar gezinnetjes. Erg makkelijk hier! Iedereen rijdt met een pick-up, waar je vanachter kan inzitten. Aangezien de wegen hier absoluut niet goed onderhouden worden, kunnen ze nooit snel rijden.’t Is dus niet gevaarlijk ofzo, voor moest je nu ongerust worden ;-) We zijn hier uiterst oplettend! Eenmaal aangekomen bleek het wel de moeite waard. Op de terugweg konden we een bus nemen en waren we vertrekkensklaar om naar onze hometown te reizen.

De busrit terug was een kleine hel (eerst 2 uur rechtstaan/zitten in het gangpad), maar daarna kregen we een plek, vlak achter de buschaffeur, die ons als dank omdat we zo sympathiek waren (maar wij denken eerder dat hij op zoek was naar een vrouw ;-)), ons afzette, dicht bij ons huis :D! En toen waren we terug in Tena! Het voelt hier al een beetje aan als onze thuis!

Wist je dat...

... de Ecuadoriaanse vrouwen hun borsten op ieder moment van de dag uit hun tshirt laten floepen om hun baby te eten te geven. Bizar om te zien de eerste keer maar nu kijken we er al niet meer van op!!

... men hier spreekt van winter als het eens 5 dagen na elkaar een paar graden kouder is? Ze weten hier duidelijk niet wat seizoenen zijn...

... de inhoud van flesjes frisdrank op de meest bizarre manier wordt uitgedrukt? Flesjes met inhoud 32cl, 1.54cl en zelf kubieke cm zijn hier niet abnormaal

... als je soep ´pata de vaca´noemt, er wel degelijk een koeienpoot in ligt te weken?

... nog bijna niemand in heel dit land van het continent europa heeft gehoord?

… motorijders hier een fluovestje met een kenteken moeten dragen. Op zich niet zo verwonderlijk maar weet je ook waarom? Niet voor de veiligheid. Maar ter bescherming tegen huurmoordenaars op moto’s. Je gelooft het waarschijnlijk niet als je dit leest maar blijkbaar hadden ze hier vroeger last van killers op wieltjes en omdat die geen nummerplaat hadden konden die hun vrije gang gaan. Nu gelukkig niet meer, opluchting erbij!!!

… de vuilniskar hier iedere dag rondkomt en een deuntje laat afspelen (zoals de ijskar bij ons). Bij het horen van deze klanken rent de hele beurt naar buiten met zijn zakjes afval. En denk maar niet dat de vuilnismannen op je wachten. Heb ik aan den lijve mogen ondervinden toen ik ze eens een hele straat lang achtervolgd heb.

Binnenkort meer nieuwtjes!!

De voorbije week

De vloed…

Het weekend (ondertussen 2 weken terug) gleed zachtjes voorbij toen het op zaterdagavond plots begon te regenen. En zoals je hier misschien wel al gelezen hebt, zorgt dat in ons huisje (met golfplatendak) voor megaveel decibels. We waren er echter gerust in!! Met paraplu, waterschoenen en opgetrokken short trotseerden we de kubieke meters hemelvocht om een pizza’tje gaan eten in gezelligere oorden. De straat, die in de heenweg slechts een paar plasjes vertoonde, was na een uur echter helemaal ondergelopen (heupdiep). Oeps!! Snel de camera gaan halen om vast te leggen hoe de jeeps het nieuwe riviertje toch nog trotseerden en tot hun voorruit onder water stonden. Onze buurvrouw was echter verdacht veel gebedjes aan het prevelen en de andere familieleden liepen ook maar een beetje als kippen zonder kop rond. Wat we op dat moment niet wisten was dat bij de vorige zware regens (2 jaar geleden) de rivier plots overstroomde en een vloed veroorzaakte die ons huisje tot aan het dak onder water zette. Plots kregen we dus teken om ons klaar te maken voor ‘evacuatie’. Georganiseerd als we zijn, pakten we al ons waardevol gerief bij elkaar en stokkeerden de rest op de bovenste plank van onze kast. Dan kwam Nicole ons halen en bracht ons naar haar appartement (derde verdiep boven op een berg: als het hier niet droog blijft, blijft het nergens droog). Daar brachten we uiteindelijk ook de nacht door (Astrid en Sofie deelden een zetelbed, ik koos voor de sofa in de living). Toen we gingen slapen, regende het nog altijd, bang afwachten dus hoe het met ons huisje zou zijn. Maar ’s ochtends scheen de zon opnieuw en kregen we telefoon van Margotje (de buurvrouw) dat alles droog gebleven was en dat ze ondertussen ons huis ook eens gekuist had. Hoe een vloed toch nog zo zijn positieve kantjes kan hebben…

De empanadas:

We hadden ze hier al een paar keer geproefd maar het geheime recept hadden we tot nu toe nog niet te pakken gekregen. Tijd dus om de deskundige hulp van Margotje in te roepen!! Na een paar communicatiefoutjes (een keer stond ze hier om 7 uur ’s morgens, een andere keer om 11.30 uur ’s avonds) slaagden we er uiteindelijk toch in om op een goede maandagavond te beginnen bakken. Het recept houdt niet zoveel in: smijt alles samen en roer tot een stevig geheel. Maar dan begint het: met een geïmproviseerde deegrol (lees: glazen bierflesje) rol je kleine stukjes deeg uit, je legt er vulling tussen en vervolgens sluit je ze op een wel zeer deskundige en moeilijke wijze. We bakten er niets van, alleen de exemplaren van Sofie kwamen een beetje in de richting van wat we uiteindelijk moesten bekomen. Dan wordt alles in frietvet gesmeten en na een minuutje bakken konden we genieten van onze eigen creaties: empanadas met kaas (het originele recept) en chocolade (ons eigen verBelgischte recept). En lekker waren ze!!!

De kapper:

Met dergelijke hoge temperaturen werd het tijd voor een kappersbezoek voor mezelf (Karen). Een kleine rondvraag leerde me dat iedereen nogal sceptisch stond ten opzichte van de knipkwaliteiten van de lokale kappers hier als het gaat om korte coupes (echt iedereen heeft hier lang haar viel me plots op). Toch waagde ik het erop. Een vriend van Alexandra (roodharige homo) kreeg de taak me van een cm of 4 haar te ontdoen. Hij wist eerst niet goed waar te beginnen maar heeft er echt zijn werk van gemaakt en het resultaat (zonder het brushen) mocht er zijn!! Ik kan er weer efjes tegenaan!

Groetjes