Reacties op de blog

Hola amigos!

Como le va?
Als je graag een kreet van enthousiasme wil slaan, ons een hart onder de riem wil steken of mijmeren over hoe fantastisch het hier wel is...allemaal mogelijk, want vanaf nu zou je reacties moeten kunnen plaatsen bij onze blogberichten!
Als je geen "volger" bent, kan je anoniem een reactie posten. Vergeet je naam dan niet te typen!

Ga ervoor en laat ons iets weten als het nog steeds niet lukt!

Las gringas

Een weekverslagje: 19 – 23 september

Maandagochtend vertrokken we vol energie naar Pedihabilidad, klaar voor een weekje therapie. Intussen hebben we de meeste kindjes al een of twee keer gezien en dus hebben we min of meer een doel voor ogen. Al blijft het wel zoeken en voortdurend bijsturen, want veel kindjes zijn echt heel zwak…hopelijk kunnen we in die 2,5 maand iets met hen verwezenlijken! Geduld, hoop, een goede portie doorzettingsvermogen en veel enthousiasme zijn alvast onze basisingrediënten!

Enkele voorbeelden van doelen voor logopedie

*Een kindje yoghurt leren slikken, zonder dat de helft weer langs de mondhoekjes naar buiten loopt.
*Een kindje dat “mas” (=meer) kan gebaren door 2 handjes tegen elkaar te tikken.
*Een kindje dat minder kwijlt omdat het zijn lipjes beter kan sluiten
*Een infofolder maken over stotteren: Wat is het? Hoe kan je het herkennen? Hoe praat je tegen een kindje dat stottert? Enkele do’s en don’t s.
*Een infofolder maken over mondhygiëne om het aantal kindjes met rotte melktandjes terug te dringen.

Enkele voorbeelden van doelen voor kinesitherapie:

*Een kindje dat kan omrollen van de buik naar de rug en terug.
*Een kindje dat zelfstandig kan zitten.
*Een kindje dat zichzelf kan voortbewegen door te kruipen.
*Een kindje dat kan grijpen en iets zelfstandig kan vasthouden. Vb. lepel, drinkbeker
*Een postoperatief revalidatieprotocol opstellen.

Maandagavond maakten we na een dagje werken lekkere croques monsieurs…heerlijk!Alleen dat ene stukje rauwe tomaat was geen goed idee…of is het iets in de lucht??Eerst werd Astrid ziek, ook Nicole (de verantwoordelijke van het project) voelde zich vreselijk en op het einde van deze week werd ook Karen getroffen. Enkel Sofie blijft dapper doorgaan! Zij redde het de voorbije week als enige logo van het centrum: een pluim voor haar!

Dinsdagavond maakten Sofie en Karen een wandelingetje in de omgeving…plots hoorden ze gezang en handengeklap…even checken waar dat vandaan komt?!Blijkbaar was er een soort viering bezig. Van een zelfhulpgroep, sekte,…? Iets vreemd in elk geval. Toen ze Margot, onze buurvrouw en haar dochter, Margarita zagen, besloten ze even te blijven kijken. Een prediker vooraan verkondigde van alles, mensen deden een emotioneel verhaal en huilden, maar er werd ook gelachen, gezongen en gedanst… Een aparte ervaring!

Woensdagavond hadden we het idee om een beetje verse lucht te happen voor het slapen gaan en ondertussen wat boodschappen te doen, (Op woensdag en zondagavond worden verse groeten en fruit geleverd in de winkeltjes) maar onze buurvrouw Margot had ons plots in de gaten en nodigde ons uit. We haalden ons beste Spaans (hum) boven en keuvelden gezellig samen met Margots vriendelijke zoon, Lenin en haar dochter, Margarita. We werden ontvangen met hapjes van maïs, een banaantje uit de tuin, een “jelly” ananas taart en een shotje chocoladejenever. Karen en Sofie proefden van alles, maar Astrid bedankte vriendelijk aangezien haar maag nog steeds niet optimaal werkte! Je kan het al raden; van die verse lucht en boodschappen kwam niet veel meer in huis...maar het was een leuk en nuttig moment: volgende week maandag komt Margot ons leren hoe je “Empanadas” maakt. Dat wordt smullen! Of dat hopen we tenminste ;-)

Donderdagavond; de dag waarop Astrid bijna terug de oude was en Karen nog oké, hadden we onze vrienden uitgenodigd voor een pannenkoekenfestijn!
Onze gasten:
*Mari, een tof Frans meisje die we ontmoetten in de supermarkt. Zij is hier 5 maanden voor haar stageproject. Ze heeft biologie gestudeerd (in Rennes!) en volgt nu een bijkomende ingenieursopleiding in ‘agriculture’. Ze trekt dagelijks naar de jungle en de ‘farms’ van locals om de groei en diversiteit van verschillende planten en bomen te inventariseren.
*Siena, een goedlachse Amerikaanse, heeft net haar High School-carrière achter de rug en verblijft 9 maanden in een Ecuadoriaans gastgezin in het kader van een sociaal project. Zij zal ons in Pedihabilidad bij van alles en nog wat helpen: kinderen rechtop helpen/houden, opruimen, speelgoedjes herstellen, dossiers netjes houden, … Na een opleiding in Quito, blijft ze vanaf 8 oktober “definitief” bij ons.
*Christina, de Ecuadoriaanse zus van Siena.
*Andres, onze Ecuadoriaanse raftinginstructeur, liet het afweten…hij had zeker geen vertrouwen in onze “pancake”-kookkunsten of zou hij schrik gehad hebben van een huis vol vrouwen? Puh, hij weet niet wat hij gemist heeft ;-)

Vrijdag, was een dag vol chaos. ’s Morgens moesten we naar het werk vertrekken zonder Karen. Hoe graag ze het ook wou, meegaan was geen optie. Jammer, want vandaag stond het bezoek van de medische brigade op het programma. Of dat was toch de bedoeling.
Normaal gezien zou de medische brigade al op donderdagmiddag komen…maar Zuiders-temperament-gewijs: mañana, mañana es mas bien que hoy. ;-)
Sofie en ik waren al om 7.45u paraat in het centrum…maar wat had je gedacht. Nog niemand. Alexandra en Nicole verschenen rond 8.15u en de eerste ouders met hun kindje doken op rond 8.30u. …maar de dokters? Die lieten op zich wachten…tot na 11 uur. Maar de feestbrigade vergde toch wel heel veel geduld. Pas na 12 uur verschenen 5 vrouwen en 4 jonge meisjes met de beloofde cadeautjes, speelgoed en het eten. Schandalig. Echt geen organisatie. Ze waren bijna met 10 en wisten nog van geen hout pijlen te maken. Het was eraan te zien dat het “Mestizo’s” waren en geen “Indegenas” ;-) Gelukkig zijn de mensen hier gewoon om het rustig aan te doen en te wachten. In België waren alle ouders al vertrokken.
Terwijl wij samen met enkele dames kleren uitdeelden (voor ieder kindje een 2e-hands-tenuetje ) en enkele andere dames massagetechnieken leerden aan de ouders, mochten de kindjes één voor één bij de dokter op onderzoek. Uiteindelijk werd één kindje voorbereid op een operatie ’s avonds. Voor de andere operaties beloofde de dokter terug te komen. Een eerst volgende keer al in oktober…dat stemde Nicole na een dag vol kopzorgen toch gelukkig!
Na een dagje rondlummelen konden Sofie en ik er rond 16u eindelijk vanonder muizen. Op naar het Zwembad. Met de taxi reden we naar Heliconias, een zwembadcomplex in Tena. Zalige manier om af te koelen! Daar gaan we beslist terug, met KAREN!


Hasta la proxima!
Las gringas

Banos!

En hier zijn we weer, dagtrippers van het eerste uur :D!

Een weekendje achter op schema, maar alle verhalen komen wel ooit eens op de blog! Vrijdagnamiddag besloten we naar Banos te trekken. Banos is een stadje, op drie uur rijden van Tena. We hadden niks gepland in het centrum, dus mochten ’s middags al vertrekken, jeej! Eenmaal aangekomen, vonden we snel een hostal: hostal Ricky’s! Uitgebaat door een Ricky? Niks bleek minder waar: Mario was onze gastheer. Een jonge gast die uiteindelijk wel ok bleek te zijn! Een mooie kamer mét warm water (dubbel jeej!). 

Banos staat vooral bekend om zijn thermale baden. Eenmaal uitgepakt, besloten we dan ook deze direct te gaan onderzoeken. Na een ganse zoektocht kwamen we eindelijk aan bij de piscinas de Virgin, volgens de ‘Rough Guide’, de mooiste in de stad. We wisten niet goed wat te verwachten, maar eenmaal in het water, bleek alle vrees voor niks geweest. Het water was zalig warm (tussen de 30 en 40 graden)! Ideaal om te ontspannen na onze eerst hele werkweek. 

Op zaterdag kwam Mari, het Franse meisje (Mari France, zoals wij haar noemen), ons vergezellen. Sportievelingen die wij zijn, besloten we mountainbikes te huren en maakten we een lange rit, langs vele verschillende watervallen. Adembenemende landschappen, schitterende watervallen, …
’t Was een indrukwekkende rit! 

’s Avonds stond al de volgende activiteit op het programma: een volcano-trip! Na een heerlijk avondmaal, dat wel wat te laat kwam (tjah, we zijn natuurlijk in Latijns-Amerika…), bevonden we ons op de fiesta-bus. Wat moet je je daarbij voorstellen? Een bus met luide muziek, discolichten en krakkemikkige bankjes. En de sfeer zat er direct in, bij ons viertjes! Eenmaal aangekomen op de vulkaan, bleek dat we eigenlijk het leukste al achter de rug hadden. Boven op de berg, waar we een mooi uitzicht zouden moeten krijgen, zagen we enkel wolken, wolken en wolken. Maar we kregen een drankje (Canela, lijkt een beetje op thee) en we konden genieten van een komische show, die grappig bleek te zijn; tenminste als je Spaans sprak … Niet veel soeps daar boven op de berg dus!

Er stond ons echter nog 1 stop te wachten: De Mario, onze gastheer had aangekondigd dat we na de tocht nog naar de disco konden gaan. De ingang zat inbegrepen in ons ticketje, ideaal dus! Maar ook dit viel wat tegen! ’t Was een disco, die uit de jaren ’70 leek geplukt en er was bijna niemand aanwezig. Wegwezen geblazen dus! En wat een geluk: we kwamen een gezellig Spaans cafeetje tegen, waar we (wat had je gedacht?) genoten van een lekkere cocktail! 

Op zondag gingen we shoppen in de plaatselijke toeristenshops. We zijn dus al heel wat souvenirs rijker! ’s Middags vertrok Mari richting Tena (ze had nog wat werk), maar wij besloten om nog wat rond te wandelen. Onze laatste trip had als eindbestemming ‘De heilige Virgin’. En wat voor een trip het was! We beklommen meer dan 700 trappen, op een hoogte van 2000 meter! Eenmaal aangekomen, bleek die Virgin een oud, lelijk, groen standbeeld te zijn. Gelukkig had je er wel een schitterend uitzicht over de ganse stad.

En toen zat onze eerste weekendtrip er op! Ziezo, op naar meer van dat!

Lieve groetjes,

Astrid, Karen en Sofie!

Weekendje Tena

We schrijven vorig weekend (9-10-11 september): beter laat dan nooit :)

Op zaterdagmorgen staan we vol spanning op om te gaan raften MAAR het regent pijpestelen!! Dan maar wat relax in de zetel hangen en hopen dat de regen stopt en Andres (onze raftinggids) erdoor gaat komen. Helaas…

Pas tegen de middag klaart het op en we verschuiven de afspraak naar morgen. We besluiten dan maar het plaatselijke dierenpark ‘Parque Isla Amazonica’ te gaan bezoeken. Zoals de naam het al doet vermoeden is het een eiland. Alleen is bij de regens vorig jaar de toegangsbrug weggespoeld… We staan dus aan de oever te koekeloeren tot er plots een mannetje in een gele regenjas teken doet dat we over de rivier moeten. Allemaal goed en wel, maar hoe? Plots stapt hij in een gammel kanootje en vaart naar ons toe. Het is wankel maar wel echt plezant. De man blijkt Louis te noemen en is bereid ons voor een appel en een ei rond het park te gidsen. Er zitten een aantal dieren (het één al exotischer dan het ander) maar het beste is de tapir die ons overal in het park volgt. Hij is reuzeschattig!! Op het einde van de toer beklimmen we de gigantische uitkijktoren en hebben een magnifiek zicht over jungle! We nemen afscheid van Louis en beloven hem de foto’s van die dag te komen bezorgen, hij is euforisch en wil ons leren varen met de kano. Die lessen slaan we niet af!!

’s Avonds gaan we op stap in Tena, er zijn hier heel wat toffe bars die verkend moeten worden!! De eerste is onmiddellijk al een goede. Er hangen schommels rond de bar en de cocktails zijn goedkoop en hemels…

De volgende ochtend eerste skypedate met de familie. Alleen hadden we er niet aan gedacht dat internetcafés waarschijnlijk nog niet open zijn op zondag om 9 uur ’s ochtends…. Nadat we ongeveer heel de hoofdstraat afgelopen hebben (en de moed al lichtelijk in onze schoenen gezakt is) vinden we toch een café dat zijn deuren al geopend heeft. Joehoe!! Alleen blijken internet en skype er nog niet zo evident maar iedereen slaagt er toch in de thuisblijvers eens aan de lijn te krijgen!!

Daarna reppen we ons naar ons huisje want Andres (de raftingman) en Emily (een vriendin van hem) staan ons al op te wachten naast een grote pick-up met op het dak onze raftboot. Mari (een Franse die we in de winkel hebben leren kennen) gaat ook mee, waardoor onze boot goed vol zit. Na een rit van 45 minuten door de jungle komen we op een afgrond uit, een goede 20 meter dieper ligt de rivier. De boot wordt aan een kabel naar beneden gelaten maar voor ons is er een trap voorzien, gelukkig!!! Dan volgen nog de veiligheidsvoorschriften (redelijk serieus) waarna we kunnen vertrekken. Het is een behoorlijk zotte rivier (klasse 3) maar dat maakt het des te spannend! Bij de eerste rapid worden Astrid en Sofie uit de boot geslingerd maar buiten een nat pak houden ze er niets aan over. De andere rapids doorstaan we goed maar Sofie en ik krijgen als voorste stuurmannnen altijd wel de volle laag!! Al vinden we dat helemaal niet erg. De omgeving is werkelijk adembenemend… We varen door de jungle, zien enkele zotte vogels en een paar locals die echt wel midden in de bosjes leven. Op de rivier zijn er ook een paar boten die blijkbaar bestemd zijn om goud te gaan zoeken, als ons geld op is misschien een goede optie… We lunchen op een verlaten stukje strand en zetten daarna onze tocht verder. Na een 4- tal uurtjes op het water bereiken we de eindbestemming. Het was een zalig tochtje!! We keren op het gemakje terug en gaan ’s avonds Mexicaans eten bij de Duitser uit het dorp.

We zijn klaar om maandag terug aan het werk te gaan!!!

Het ontstaan van 'Pedihabilidad'

In 2003 kwam Nicole voor het eerst naar Ecuador. Via een christelijke Amerikaanse vereniging kwam ze terecht in een ziekenhuis in Archidona, waar ze een jaar lang als vrijwiliger zou werken. Ze was daar de eerste en enige fysiotherapeute ooit. Ze werkte samen met een orthopedist en kreeg vooral volwassen patiënten over de vloer. Ze had toen werkelijk niets. Geen materiaal, geen therapieruimte en ze kon ook maar een paar woorden Spaans.

Beetje bij beetje vergaarde ze nieuwe kennis en patiënten…ze was sterk onder de indruk van het gebrek en dus ook de nood aan therapeutische hulp. Ze bleef uiteindelijk 1 jaar en 8 maanden…Daarna keerde ze terug naar Amerika (Haar familie, van Italiaanse oorsprong, woont in New Jersey in de staat New York) en ging op zoek naar sponsoring.

Ze vond er en keerde in 2006 terug naar Ecuador. Het ziekenhuis in Archidona was intussen uitgebreid en haar voormalige patiënten konden terecht bij een locale therapeut. Zo kwam ze terecht in het ziekenhuis “José Maria Velasco Ibarra” hier in Tena. Ook daar moest ze van nul starten. Ze bouwde opnieuw een patiëntenbestand uit in samenwerking met de orthopedist en pediater. Ze kocht met de sponsoring materiaal aan.

Beetje bij beetje kreeg ‘Pedihabilidad’ vorm. Nicole merkte immers dat ze liever werkte met kinderen en ze ging zich dan ook specialiseren in psychomotoriek en pediatrische fysiotherapie. Er werden immers heel wat kinderen met CP (Cerebral Palsy of hersenverlamming) doorverwezen. Later volgden ook kinderen met Syndroom van Down, allerlei neurologische stoornissen: hydrocephalie, microcephalie,epilepsie,… en andere aangeboren misvormingen.

Sinds 2008 maakte ze aanspraak op subsidies van het Ecuadoriaans ministerie. Dankzij die extra financiële ondersteuning kon ze studenten en later ook vrijwilligers opvangen en werd het voortbestaan van Pedihabilidad verzekerd. Een van de eerste studentes was Alexandra, de vaste kinesiste van Pedihabilidad. Met het geld dat Nicole ontvangt van het Ministerie betaalt ze Alexandra sinds 2009 een loon uit. Nicole zelf blijft uit overtuiging verder werken als vrijwilligster!! Echt fantastisch.

Nicole plande om ooit terug te keren naar Amerika, maar ze verloor hier haar hart…niet alleen aan het land en de mensen, maar ook aan een man…haar man. Hij is dokter in het ziekenhuis van Tena en ze hebben ook samen een dochtertje, Alexa genaamd.

Sinds januari 2011 beschikt ‘Pedihabilidad’ over een eigen gebouw. Recht tegenover het ziekenhuis is nu een revalidatiecentrum voor kinderen en volwassenen! Er wordt kiné, logopedie en ergotherapie gegeven door vrijwilligers van over de hele wereld.

Toekomst...Pedihabilidad blijft groeien en nieuwe initiatieven zijn steeds welkom. Momenteel wordt er gewerkt aan een speeltuintje net naast het revalidatiecentrum. Het is de bedoeling om de speeltuin toegankelijk te maken voor kinderen met een beperking...bijvoorbeeld rolstoelvriendelijk! Het is echter niet eenvoudig om op een betaalbare manier aan het speciale materiaal te geraken. Hopelijk staat er een en ander voor we vertrekken. We houden jullie in elk geval op de hoogte!

Tot slot...Zolang er vrijwilligers zijn, is er therapie voor de kinderen! Dus, heb je ook zin om je schouders onder dit project te zetten?? Neem gerust contact op met ons of met Nicole.
Je bent gegarandeerd welkom!

Bienvenidos en Tena

Dinsdagochtend namen we ’s ochtends vroeg de bus naar Tena. Na een 4-uur durende rit kwamen we aan in Tena. De tocht op zich was al een avontuur: voortdurend werden we door elkaar geschud. Resultaat: misselijk! Maar de uitzichten die we konden bewonderen vanuit de bus waren onvergetelijk. We doorkruisten een groot stuk van het Andesgebergte en we moeten zeggen: da’s toch iets anders dan de Ardennen hoor!

Eenmaal aangekomen in Tena, werden we opgewacht door Nicole. Ze bracht ons naar ons huisje (zie foto’s hieronder!). Ons huisje bestaat uit: twee slaapkamers, twee badkamers (woehoe!), een mini-livingske en een keukentje met daar overal golfplaten op. Als we dan ook nog vermelden dat het hier soms erg hard kan regenen, kan je je wel inbeelden dat het hier soms erg luid aan toe gaat.
Daarnaast hebben we ook een tuintje (zonder gras weliswaar) met kippetjes en twee honden van de buren (die luid kunnen blaffen, lang leve de oordopjes).

Woensdagochtend was dan onze eerste werkdag. Eerst een korte rondleiding en hopsa, we kregen al onze eerste patiënten voorgeschoteld. In het centrum werken slechts 2 andere kinés (Alexandra y Nicole (Nicole is de verantwoordelijke, die ons ook veel helpt)). Het aantal werknemers was dus ineens meer dan verdubbeld. Er werken geen logo’s dus dat was wel even schrikken. Maar Astrid en ik geven momenteel samen therapie en zien het goed zitten!

Even tussendoor om de vele vragen te beantwoorden:

Het eten valt hier mee, hoewel het toch heel anders is dan het Europese eten. De groenten bestaan uit: mais, mais en mais (op allerhande manieren klaargemaakt, de een al iets lekkerder dan de andere) .
Maar we mogen niet overdrijven: soms krijgen we ook tomaten, sla, bonen, erwtjes, bakbananen …; meestal gedrenkt in azijn (behalve de bananen). Daarnaast krijg je hier ook een stukje vlees, kip of vis op je bord, samen met een grote hoop rijst. (foto’s volgen)

Naast eten, werken en huisje spelen ;-), hebben we ook nog wat tijd voor hobby’s. We gingen gisteren op zoek naar een volleybalgroepje voor Karen, maar vonden enkel clubs voor mannen. Toch gaat ze het er eens op wagen, er waren nog een paar zussen van die ook wel konden volleyballen. De regels van het spel zijn hier trouwens ook anders: alles mag en het net hangt super hoog!!

Daarnaast vonden we echter een basketbalgroepje, waar we volgende week eens gaan meespelen. Maar 1 sport is natuurlijk niet genoeg, sportievelingen die we zijn (ahum!), dus probeerden we ons ook bij de plaatselijke dansclub in te schrijven. We hadden echter niet door dat het niveau iets te hoog lag (De groep trekt door heel Ecuador met een show), maar waren toch welkom, in ruil voor ……..

Balletles van Astrid (a los ninos). De airco was echter kapot en door de hitte, starten de ‘lessen’ pas begin oktober. Iets om naar uit te kijken dus!

Groetjes,

Las chicas blancas!

P.s.: Wij hebben ondertussen een Ecuadoriaans nummer, maar behouden tevens ons Belgisch nummer. Het goedkoopst voor jullie is, om te sturen naar ons Belgisch nummer. Op die manier betaal je geen buitenlands tarief, enkel het Belgische tarief.

Als je iets op de post wil doen, kan dat op de volgende manier:

Onze naam
Tena (Napo) Ecuador
South America

Klinkt niet echt betrouwbaar maar het zou moeten werken… Geef best een seintje als je iets verzendt.

Het uitzicht bij de busreis

Het Andesgebergte

Ons huisje: Keuken + eettafeltje

Zotte douche-constructie!

Watch out Stefaan, want Karen heeft haar verleidelijke blik al gevonden ;-)!

Ook Waregem city hangt uit in ons huisje!

De landingsbaan van het oude vliegveld in Tena = mijn toekomstige looppiste :D

De zijkant van ons huisje!

Aangekomen in Tena!

Na lang wachten eindelijk ons eerste berichtje uit Ecuador!

We hebben al heel wat avonturen beleefd!

Na een lange vlucht (9u50 en 5u30), kwamen we aan in Quito. Daar stond onze persoonlijke gids ;-), Fernando ons op te wachten! Hij bracht ons naar zijn huis; wat heel indrukwekkend was naar Ecuadoriaanse normen (Er was zelfs een bubbelbad aanwezig :O, waar we dankbaar gebruik van gemaakt hebben :D!

De volgende dag stond er een trip naar het centrum van Quito op het programma.We kregen een rondleiding door de dochter en schoonzoon van Fernando. We bezochten het oude gedeelte van de stad, waar we puur toevallig de president zagen. Dat was even een meevaller! We hoorden tevens dat de vrouw van de president van Belgie afkomstig is, maar socializen zat er niet in ;-). In de namiddag gingen we naar El mitad del mundo (letterlijk het midden van de wereld)! Wel een indrukwekkende plek! Het is vreemd om letterlijk daar te staan (coordinaten: 0 0' 0'').

Dinsdagochtend vertrokken we dan eindelijk naar onze eindhalte: Tena, maar daarover later meer!

Groetjes,

Las chicas blancas

Enkele fotos:

Aankomst in Atlanta! En ja hoor, de Belgische vlag hing er bij!

Wachten op het vliegtuig!

Zelfs in Quito kennen ze Waregem Koerse ;-)

De president en zijn belgische! vrouw:

Een van de zeven kerken ...



Fernando, onze gastheer!