Sofie’s nieuwe vriendje!

Vrijdagmiddag, tijd om te relaxen aan het zwembad van “Las Heliconias”.

Sofie en ik zijn er bijna “niña” aan huis. De vrouw aan de kassa is blij als ze ons voor de derde keer ziet verschijnen. Sofie en Karen gingen de sportieve toer op, 100 lengtes. Maar voor je gaat denken dat die hoogtestage ons hier super sportief maakt, moet je weten dat een lengte lang geen 25 m is. ;-) Het uitzicht over de bergen, het gekletter van het water, de muziek op de achtergrond, veel zon en schaduw van de palmbomen. “Lo hemos disfrutado bastante!”
’s Avonds werden we uitgenodigd door Nicole om - je raadt het nooit - pizza te gaan eten.
Gelukkig hebben ze daar in ‘Pizzeria Hilton’ ook pasta’s! :-) Tijdens het eten leerden we Rommel kennen, een Ecuadoriaanse vriend van Nicole. Hij is leraar Engels en bereid om ons wat Spaans bij te brengen. Maar de vraag is of het wel effectief zal zijn…hij ratelt ongelooflijk snel!! Omdat we na het diner nog wat energie over hadden gingen we eerst iets drinken in de Araña-bar. Rommel leerde Astrid een nieuwe cocktail kennen: “Coco Ron!”
De jaren ’90 muziek kriebelde…en als het kriebelt, moet je…DANSEN! We gingen onze eerste disco-ervaring tegemoet. Rommels broer is DJ, dus gingen we naar de plek waar hij die avond moest draaien. Het was een tof zaaltje, best sfeervol voor een disco, zeker met al die dansende koppeltjes. Ze laten de handen niet los…salsa, merengue, samba… Zelfs in groep houden ze elkaars handen vast. Grappig. Ook wij waagden een pasje op de dansvloer.
De swingende salsapasjes zitten nog niet helemaal in de heupen, maar als we een Amerikaans/Europees nummer herkenden gingen we helemaal uit de bol “and partyrockers in the house tonight…” “Viva la fiesta!”

Zaterdag, tijd voor de langverwachte watervaltrip. Spannend!
Samen met Jaime, onze huisbaas en zijn dochtertje Toa vertrokken we met onze “botas” aan richting Jungle. Eerst nog even bevoorraden bij Cafe Tortuga (=schildpad) en dan met de ‘jeep door de jungle’ (Samson – nostalgie :-) ) naar de Pimpilala waterfalls.
Om ons te beschermen tegen vreselijk ongedierte en boze geesten werden we zoals de echte indianen beschilderd met een natuurlijk (!) rood-oranje pigment.

Jaime nam onze gezichten met de grootste concentratie onder handen. Daarna nog even een tussenstop bij een dame die typische dans-outfits maakt: Karen en Toa, lachen! “Ahora, listo? Si, vamos!”
Onderweg klommen we op rotsen, over boomstammen, langs touwen van de ene waterval naar de andere. We zwommen en namen een ‘douche’ onder een grote watervalstraal. Nat, maar prachtig!

Op de weg terug stond nog een stevige, leerrijke wandeling op het programma. Jaime leerde ons verschillende bomen kennen: de ‘help-mij-ik-ben-verdwaald-boom’; ‘de papierboom’; ‘de boom met drakenbloed’; de rubberboom; de cacaoboom; de kalabasboom;… interessant!
Omhoog, terug omlaag, stappen, klimmen, uitglij den (:-)) Van uitzicht naar uitzicht, alweer onder de indruk van de natuurpracht.
Op het laatste deel van de tocht leerde Jaime ons echt indianenkroontjes vlechten. Nog even de felle zonnestralen te lijf met wat zonnecrème, onze botten inruilen voor luchtige Teva’s en dan richting laatste stop: “las piscinas naturalesa”. Daar konden we het “niña” in onszelf helemaal laten gaan: met een rubberband van een natuurlijke waterglijbaan, springen van een hoge rots, zwemmen tegen de stroom in. Heerlijk.

Moe maar tevreden reden we in de laadbak van de pick-up-taxi terug naar huis.
’s Avonds hadden we nog een gezellige avond met Mari. We maakten tortillas ….mmmmm…maar de kers op de taart was toch de ‘ Dame blanche’. Toepasselijk voor ‘cuatro gringas, no?’

En je begint je nu zeker af te vragen hoe het zit met Sofie’s nieuwe vriendje??
Nog even geduld...het zal beloond worden.

Zondag maakten we een trip naar Mishualli, (/Miesawa-ie/…met de nadruk op ‘ie’ :-))
een stadje gekend om zijn strand met aapjes. ‘Hay tiempo para tomar fotos!”
Daar wachtten we andere toeristen op tot we met genoeg waren om in groep de overtocht te wagen. Op de oever aan de overkant bezochten we een museumpje.(met de nadruk op ‘pje’, De eerste 10 minuten had ik niet door dat we in een museum waren.)
Een vriendelijke gids maakte ons wegwijs in de verschillende dierenvallen - Pas op voor je vingers!! – en liet ons ook verschillende dieren zien zoals papegaaien, kaaimannen, schildpadden en een jaguar. De verdere boottocht leidde naar een “communidad Kichwa”.
We werden ontvangen door een vrouw die ons de geheimen van een sterk yuca-drankje en een speciale kruidenthee bijbracht. We leerden ook enkele Kichwa danspassen van echte Indianenvrouwen met strooien rokjes en calabasbeha’s (grandioos!), begeleid door live muziek.

Daarna volgde nog een rituele reiniging van een sjamaan, verslaafd aan sigaretten.
Hij floot alle kwade geesten weg en blies ons nadien nieuw, zuiver leven in. Een bijzondere ervaring! Uiteindelijk sloten we het bezoek af met heerlijke “Maito”, een gerecht waarbij Tilapia (= soort vis, met kop en alles erop en eraan! J) met yuca en kruiden in een groot blad is gebarbecued. “Mmmm, rico!”

Terug op het vaste land bezochten we nog de “Mariposari” (=vlindertuin), waar Sofie haar nieuwe vriend ontmoette. Hij is stevig gebouwd, heeft een hip kapsel en ‘nen stretch’ in zijn oor. Zo nen donkeren typ, dat past wel nog! Benieuwd of we hem nog eens zullen ontmoeten. Misschien volgend weekend als we naar Latas Cascadas in Mishualli gaan. We zien wel wat het geeft…
In de vlindertuin zelf kregen we uitleg over de verschillende types vlinders en hun groeistadia. Van eitje, over rups naar cocon tot vlinder. Prachtig. De fladderende vlinders leven tussen verschillende planten in een afgeschermde tuin, waar wij ze voor eeuwig probeerden vast te leggen op foto. Als echte paparazzi gingen we aan de slag, maar de mooiste vlinders laten zich moeilijk fotograferen. Ze fladderen zo snel en schichtig over je hoofd en langs je lichaam…onschatbaar; Sofie werd er haast gek van. (van die vlinders hé. ;-))
Om wat te bekomen gingen we nog even afkoelen in een van de watervallen dichtbij, waar we vanop een zachte, glooiende rots konden genieten van een natuurlijke watermassage. Zalig!
En weet je wat er nog zaliger was? Ons weekend was helemaal gratis en voor niets. Op de weg terug vond Astrid een plastiekje met 45 dollar in. Geen naam, niemand in de buurt…
Tijd dus om als echte backpackers achterin een pick-up en met de wind in onze haren na te genieten van alweer een SUPER WEEKEND!